Εγώ κι ο Βασιλιάς
Γέλασα και τράβηξα προς τα μπρος. Γέλασα με τους ιερείς, γέλασα με τους άδειους στάβλους. Γέλασα, ένιωσα ανεξάρτητος. Την πόρτα χτύπησα από το πρώτο το παράπηγμα που βρέθηκε εμπρός μου. Μου άνοιξε μία γριά. Κρατούσε ένα εγχειρίδιο για την κακή την ώρα. Δεν μου 'πε τα μελλούμενα, έρωτα δεν μου έταξε, ούτε μου πρόσφερε φαϊ κατά το πώς συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις. Ακούστηκαν καμπάνες, οι Σταυροφόροι ξεκινούσαν πάλι, πηγαίναν στο Βυζάντιο, κάπου μετά από Ελλάδα και Τουρκία, κάπου μετά, ψηλά στον χρονικό μας χάρτη
Η γριά μου έδωσε τη στολή του γερακιού. Πρόσεξα ότι ήταν βαμμένο πράσινο το εσωτερικό εκείνου του φθαρμένου παραπήγματος. "Τι κοιτάς; Έχουμε άνοιξη!", μου είπε η γρια και ένας παπαγάλος που βρίσκονταν σε μια γωνιά επανέλαβε επακριβώς τα ίδια λόγια.
"Ο Βασιλιάς! Ο Βασιλιάς!", ακούστηκαν να κραυγάζουν άνθρωποι που πέρναγαν εκείνη τη στιγμή από το δρόμο. Ο Βασιλιάς; Ποιος Βασιλιάς; - Ο Χρόνος!
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου