Ο ΗΡΩΑΣ

Και η βάρκα έφευγε, μακριά απ την ακτή, σαν ένα κίνητρο για μια αλλαγή. Εκείνος πάνω της κοίταζε μια δεξιά και μια ζερβά, ανησυχώντας. Έβλεπε μπρός του να περνά, όλο τα παρελθόν του. Παιδί, έφηβος, ενήλικος. Νήπια, σχολείο, πανεπιστήμιο και δυσκολίες της δουλειάς. Από την παραλία, κάποιοι του έκαναν νοήματα και κάτι του φωνάζαν· δεν τους άκουγε. Γύρω του μόνο νερό και πίσω ένας κομμένος- σαπισμένος κάβος, να μαρτυρά, μια τιμωρία άδικη, για μια παράβαση κάποιου, που ήθελε να γίνει εξερευνητής, για μία μέρα μόνο. Άρχισε να γελάει! Κι ο Κουκ κι ο Μαγγελάνος, πίσω δεν γύρισαν ποτέ. Μα ταξίδεψαν σχεδόν στον κόσμο όλο· κι εκείνος θα πρεπε λέει να εξαφανιστεί σε μια λιμνούλα τόση δα… Το γέλιο του, ένιωσε πως ακούστηκε παντού. Μια θλίψη γέμισε τότε την ψυχή του. Σε μια τόση δα λιμνούλα… Όλος ο κόσμος του, μια λιμνούλα τόση δα· κάγχασε… Κοίταξε τον ορίζοντα. «Ε, όχι!», φώναξε δυνατά. Επικέντρωσε την προσοχή του μες την βάρκα. Στους αρμούς των ξύλων της, στους πάγκους, στο κόκκινο της χρώμα. Κάτω από τον ένα πάγκο της, είδε να προεξέχει μια λαβή. Την έπιασε· την τράβηξε· ένα μικρό κουπί, ευθύς εφάνηκε εμπρός του· κόκκινο κι αυτό, καλοβαμμένο και με υπέροχο φινίρισμά. Σήκωσε το κεφάλι του ψηλά. «Ε, όχι!», φώναξε ακόμη μια φορά. Κοίταξε μέσα στο νερό. Ήταν ακόμη σε μέρος αβαθές. Πήρε το κουπί, το έμπηξε με δύναμη στον λασπωμένο πάτο της λίμνης. Η πορεία προς τα ανοικτά, σταμάτησε αμέσως. Μπήκε επιτέλους ένα φρένο, σε μια πορεία προς το άγνωστο, ενώ ταυτόχρονα ξεκίνησε μια αντίστροφη, προς την σιγουριά, όπου την έλεγαν ακτή. Μια μπήγοντας το κουπί μέσα στον πάτο και μια σπρώχνοντας το, άρχισε να δίνει ώθηση στην βάρκα και μαζί της το ταξίδι μίας επιστροφής. Μιας επιστροφής ενός ήρωα, μιας καλοκαιρινής- όμορφης μέρας. Χαμογελούσε· όσο πλησίαζε προς την ακτή, τόσο και πιο μέγάλη, ήταν η δύναμη, που έβαζε. Όταν ο φόβος φεύγει μες από την ψυχή, όλες οι δυνάμεις, που χει μέσα του ο άνθρωπος, γίνονται ισχυρότερες. Στην ακτή πια αυτοί που είχαν μαζευτεί, τον επευφημούσαν και τον φωτογράφιζαν. Κι εκείνος χαμογελούσε κι αισθανόταν περηφάνια. Ήταν ο ήρωας εκείνης της ημέρας· ήταν ο ήρωας εκείνης της Οδύσσειας· έστω κι αν είχε εκείνη, διάρκεια ελάχιστη. Στόχο του είχε την ακτή· στόχο του είχε κάθε ακτή· ακόμη και εκείνες τις ακτές, που δεν υπάρχουν. Έτσι γεννιούνται τελικά, οι ήρωες του κόσμου τούτου, στοχεύοντας κάποιες ακτές. Στον φίλο Νίκο Γκαμαλέτσο. ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ