Ο άνθρωπος που είδε την αλήθεια

“Ο άνθρωπος που είδε την αλήθεια”

Το όνειρο ως καταφύγιο  -  ή ως αθανασία· απέναντι οι έμποροι διοργανώναν γιορτές (λέει) πολιτισμού· κι η μοναξιά κρυβόταν μέσα στο παλτό  κάθε ζητιάνου της πλατείας. Κρυβόταν, ξεθώριαζε μαζί με το παλτό, δεν ήξερε από κοινωνίες κι άτομα, τη νοιάζανε μόνο τα σημειώματα που της έστελνε καθημερινά η μοίρα  -  πίσ' απ' αυτά, τ' αποτελέσματά:   ο έρωτας, ο θάνατος, η σίγουρη θυσία.

Κείνες οι μέρες είχαν βαπτιστεί στην παγωνιά, κάθε απόγευμα δοκίμαζα ζεστά πλεκτά πουλόβερ, τα στόλιζα με φύλλα κίτρινα από αυτά που 'χε αφήσει φεύγοντας το φθινόπωρο στους δρόμους. Στεκόμουν ακίνητος, λογάριαζα τους χρόνους της βροχής που δεν ερχόταν και πούλαγα τα δικαιώματα των ημερών μου για να ζήσω.

Μ' έπνιγαν οι καπνοί από τις σόμπες, έγραφα διαρκώς από ανάγκη  -  κι όλο καθυστερούσα να γυρίσω στο σταθμό και πέρναγαν τα τρένα, και τ' όνομά μου δεν υπήρχε πουθενά στους καταλόγους των επιβατών, στις ξακουστές ανθολογήσεις έργων ποιητών, στα ψηφοδέλτια των ύποπτων κομμάτων.

Έτσι μεγάλωσα και τα γεράματα με βρήκαν μακριά απ' της γραμμές να μελετάω ένα κόσμο στατικό, μια οικουμένη που δεν θέλει να αλλάξει.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ