Από το μυθιστόρημά μου : Δανάη

Από το μυθιστόρημά μου: Δανάη

Το ημίφως, τα τρυφερά του λόγια, οι στιγμές, η αναπόληση... Η λούτρινη κούκλα, η μοναξιά, ο έρωτας, η οπτασία. Ο νους της βρέθηκε σε μια κατάσταση χαοτική. Ευτυχισμένη, δυστυχισμένη,  ζωντανή, ερεθισμένη και ταυτόχρονα νεκρή: κατάθλιψη, σε ένα στάδιο ακριβώς μετά το 'έπειτα' - κι ύστερ' : αγάπη και αγάπη και αγάπη... Και η ζωή μία κλεψύδρα, και η ζωή μονάχα χρόνος. Τα ψέματα κινούνται πάντοτε οριακά - οι είσοδοι της κολάσεως ειν' ανοιχτές για πάντα. Ευτυχώς το παράθυρο θρυμμάτιζε την ομοιομορφία - ευτυχώς,  γιατί διαφορετικά θα ήταν γεγονός μια ψυχική της πυρκαγιά. Κοίταζε το νταβάνι, τα μάτια της παρέμεναν υγρά, τα μάτια της γινόταν διαρκώς και πιο μεγάλα. Έγειρε στο πλάι, κρατώντας τον 'αρκουδίτσο' της ακόμη αγκαλιά: Ήταν χρονών δεκαοκτώ, τριάντα και σαράντα. Ήταν κραυγή μιας μοναξιάς χωρίς καθόλου θάρρος.

Απόστολος Βεργής