ΑΝΘΡΩΠΟΣ - ΠΟΥΛΙ

ΑΝΘΡΩΠΟΣ - ΠΟΥΛΙ

Ξενοδοχείο· φθινόπωρο του δυο χιλιάδες κάτι, σε μια περιοχή με θάλασσα. Απόγευμα και με βροχή. Εκείνες τις στιγμές, η τηλεόραση, έπαιζε συνεχώς ειδήσεις. Από το περασμένο καλοκαίρι, είχανε μείνει τα φαντάσματα μονάχα κι οι κουρτίνες σκέπαζαν την είσοδο κάθε ελπίδας. Στεκόταν ώρες όρθιος, τον εαυτό του τιμωρώντας έτσι απλά - πίσω του ο καθρέφτης, αντανακλούσε μόνο τύψεις, πίσω του ένα παρελθόν, βρισκόταν σ' ένα κάδρο απ' τα πολλά, που στόλιζαν τους τοίχους (άλλο έδειχνε βουνά, άλλο μια παραλία κι ένα από αυτά, έδειχνε, μία νεκρή γυναίκα). Περπάτησε προς την μπαλκονόπορτα· στο 'να του χέρι κράταγε ένα σπίρτο. στο άλλο κράταγε ένα ακόμη - ποτέ δεν μπόρεσε ταυτόχρονα ν' ανάψει δύο σπίρτα· τα πέταξε στο πάτωμα. Άνοιξε την μπακλονόπορτα, βγήκε εκτός - μπαλκόνι δεν υπήρχε πουθενά. Όμως ήτανε τελικά πουλί. Και τα πουλιά, έχουν τον τρόπο τους να επιβιώνουνε σ' αυτές τις περιπτώσεις.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΦΥΡΔΗΝ ΜΙΓΔΗΝ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ