ΡΕΑ

      Έπαιζε με τον χρόνο, προσπαθώντας να πολλαπλασιάσει την αλήθεια  μιας στιγμής- της απογυμνωμένης από άρνηση στιγμής, που άφηνε τον έρωτα να ζήσει· έστω για λίγο· έστω για λίγο μόνο.

      Τα πρωινά, σεργιάνιζε στην πόλη, βρίσκοντας τις χαμένες επαφές, με όσα απ’ το παρελθόν είχε ξεχάσει.

      Μετέτρεπε τον έρωτα σε τέχνη, αποβάλλοντας, κάθε ντροπή, από τις σκέψεις του μυαλού της, αρνούμενη να απολογηθεί, σε αναρμόδιους αφέντες, που αναζητούσαν διαρκώς, λόγους για να δικάσουν.

      Στα απογεύματα κάθε χειμώνα, βάπτιζε όλο της το σώμα, στην πιο αθώα αμαρτία, αποφεύγοντας να βλέπει ότι έκανε, μέσα σ’ ένα καθρέφτη.

      Απέφευγε τις εύκολες τις αποφάσεις, από φόβο ή από άρνηση στο να υποταχθεί στο προφανές.

      Τις νύχτες προτιμούσε να κοιτάζει τα βουνά, ψάχνοντας πάνω τους για κάποιο φως· έστω μικρό ή έστω διαφορετικό, από το φως, που της επέβαλαν οι άλλοι· οι μακρινοί·  οι κοντινοί· οι εραστές.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΜΠΑΧΑΡΙΚΑ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ