Στο τελευταίο δευτερόλεπτο

(Στο τελευταίο δευτερόλεπτο)

Και ξαφνικά κρύο. Ξαφνικά ή όχι και τόσο ξαφνικά - άντε να βρει κανείς τα μάλλινα και τα μπουφάν, πριν από τη δουλειά να κάνει διατάσεις, πριν πει το 《από την αρχή》να έχει καταλάβει τι συμβαίνει. Και να που πάλι τα οράματα γίνονται άμεσες ανάγκες, και πάλι η ζωή συστέλλεται κι οι λύκοι είναι έτοιμοι να κατεβούν απ' τα βουνά - να θεωρούν τις νύχτες, νύχτες τους, να συνοδεύονται με θάρρος οι γεννήσεις. Όχι, καθόλου ξαφνικά, προδιαγεγραμμένες οι ετήσιες πορείες, θα πρέπει να 'μαστ' έτοιμοι για μπόλικο περπάτημα, κόντρα στον άνεμο και κόντρα στη βροχή - ως τα Χριστούγεννα, μέχρι την Άγια Νύχτα.

Όλα για τη φύση - γιατί όχι; Γιατί να μην αφεθώ κι εγώ στην αγκαλιά της; Τα πράγματα άλλωστε είναι απλά: μία καμπάνα, μια βροχή από κιτρινισμένα φύλλα, λίγο κουράγιο, ένα ραβδί κι πέντε στίχοι - όλα αυτά συνθέτουν τον Θεό κι επ' ουδενί όλη την προστυχιά των υποκειμένων μια γενέθλιας πόλης που νομίζει ότι ανασταίνεται - την ώρα ακριβώς π' αργοπεθαίνει. Όλα για τη φύση το λοιπόν: τ' αρώματα και τα ποιήματα, κι όσες απ' τις συμπάθειες αντέχουν - για τη φύση, για τον Θεό (όπου και αν υπάρχει), για μένα ρε παιδιά, μόνο για μένα.

Και είναι Κυριακή, και θα 'ναι πάντα Κυριακή, και πάντα Κυριακή η Περσεφόνη θα κατέρχεται στον Άδη. Θα κατέρχεται πάντα με θυμό, θα κοκαλώνει μες στα τάρταρα - ένα εξάμηνο είναι αυτό, μέχρι που ένας αχυρώνας να καεί, μέχρι που να τελειώσουν οι αλληλοσπαραγμοί και ο καθένας να κλειστεί στη μοναξιά του• στη μοναξιά του ή στην ελευθερία του• πράγμα πιο λεύτερο απ' τη μονάδα δεν υπάρχει: Τάχα γιατί είν' ένας ο μοναδικός (λέει) Θεός; Το έχετε σκεφτεί;

Κι ύστερ' απ' έξι μήνες πάλι μεταμόρφωση• μεταμόρφωση χωρίς όρος Θαβώρ, όπου να 'ναι: σε τουαλέτες σταθμών πάνω στην εθνική ή στο δωμάτιο μιας πόρνης, σε πρωινό ξωκκλήσι κάπου στην εξοχή ή σε μια γρανιτένια κορυφή πανύψηλου βουνού, σε πασαρέλα πρωινάδικου ή μπροστά από κομπιούτερ χρηματιστηρίου. Μεταμόρφωση ή, ακόμα ένας θάνατος μέσα σ' αυτό τον κόσμο• γιαυτό και τα πολλά λουλούδια της ανοίξεως και τα τόσα δάκρυα σε μάγουλα από μανάδες που τις ακολουθεί πάντοτε και παντού το άγχος: 《Να μη μας πάρουν τα παιδιά, να μη μας πάρουν τα παιδιά μας》.

Παιδιά, άνδρες, πάλι παιδιά, πάλι συνείδηση, αγνή συνείδηση, συνείδηση παρθένα: Παρθένα σαν το δάση που αλλάζουνε τα χρώματά τους από μόνα τους, σαν τα δεκαδικά ψηφία που υπάρχουν μα δεν φαίνονται, όχι σαν τα όλο φανφάρες τα “μαζί” κι όχι σαν τα μαχαίρια που 'χουνε κρυφτεί στα σώψυχα  ανθρώπων χαμογελαστών, στα μόρια της μάζας. Παιδιά, άνδρες, όχι ξανά παιδιά: νεκροί από τους όρθιους, ήδη νεκροί, νεκροί όλο καμάρι, κακομοίρηδες, δήθεν αστοί, δήθεν πιστοί, δήθεν επαναστάτες: Γιαυτούς το 《άι στο διάολο》 το μολογά ακόμα κι Θεός - στο διάβολο ανήκουν.

Κακομοίρηδες - οι κακομοίρηδες αυτοί είναι πιο κακομοίρηδες γιατί φοβούνται ακόμα και να τη σκεφτούν τη λέξη 《μοναξιά》 και τρέχουν για να βγάλουνε το άχτι τους σε άσφαιρες μαζώξεις: Ίδιοι όλοι, ίδιοι όλοι, ίδιοι όλοι: το ένδυμα του φασισμού είναι η ομοιότητα, το πρόσωπό του: η βλακεία. 

Όχι, όχι, η Κυριακή δε φταίει, δεν φταίει ο καπνός, ο άνεμος, ο Άγιος Κωνσταντίνος - το καλό και το κακό είναι παντού, είναι παντού, είναι παντού• το νιώθω - οι μάζες δεν το νιώθουνε, δεν πρέπει να το νιώθουν. Ξύπνα, μάθε να περπατάς τα πρωινά στις αγορές, γίνε Χριστός, διάβαζε, σύγκρινε, μάντεψε τι υπάρχει πίσ' από τον ορίζοντα- κι αυτό είν' περιορισμένο: Τα όνειρά μας, η τέχνη, το τελευταίο σουτ στο τελευταίο δευτερόλεπτο, στο τέλος, το τέλος.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ