Ο οβολός

“Ο οβολός”

Νιότη σαν επανάσταση - στο τέλος μόνο τη θυμάσαι

Τη θυμάσαι καθώς και πάλι ταξιδεύεις

Στους δρόμους των καινούριων Ινδιών

Που ταξιδεύεις κινδυνεύοντας -

Κι ύστερα πάλι πίσω.

Αλλά ο ήλιος καθ' απόγευμα, σαν είναι καλοκαίρι

Γίνεται: “τότε”, γίνεται: “από την αρχή” -

Ιππότες κατεβαίνουνε απ' το βουνό

Είν' σιδερόφραχτοι  - κι όμως

 Εσύ γελάς και δεν φοβάσαι τίποτα

Εσύ τη ζεις την αθωότητα

Τη βλέπεις μες στα πρόσωπα των κοριτσιών

Που παίζουν και που τρέχουνε

Μέσα στα πράσινα παρτέρια της πλατείας.

Ύστερ' ακόμα ένα ραντεβού με τη γεωμετρία

Σαν με τον οδοντίατρο

Με φόβο, με μία προσδοκία ανακούφισης

Κι ενώ τα γεγονότα τρέχουν.

Ζωή όπως κυνήγι, ποίηση όπως χρησμός

Ένας για τον καθένα

Κι όλοι να περιμένουν στη σειρά για το αγίασμα•

Ο οβολός, του οβολού

Και ποιος τον έχει, και ποιος τον βρίσκει

Και πώς και πού τον βρίσκει

Και φυσικά σε ποια ποσότητα -

Πάντως, στο τέλος ο βαρκάρης θέλει έναν.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ