(Το πρώτο ανανεωτικό απόγευμα)
Να ξαναζείς κάποια ωραία εποχής είναι κάτι σαν θαύμα. Και είν' η ποίηση αυτή που κρύβεται μέσα στην κούπα του καφέ και προκαλεί - σε προκαλεί να την ερωτευτείς, κάπως σαν τη Μπριζίτ, τη Μέρλιν ή τη Νταλιντά: φαντάσματα που συνοδεύονται από μουσικές παιγμένες από μπάντες διαστάσεων που ξεπερνούν τις πέντε.Επίλογος. Ποιος επίλογος; Έχει ετούτη η ζωής χιλιάδες μυστικά και τ' απογεύματα γνωρίζουν:
Η κοπελιά που στέκεται πίσω από το χνοτισμένο τζάμι, που σχεδιάζει πάνω του ερωτηματικά, που ερωτεύεται ερωτηματικά, που πνίγεται στο όνειρο του απροσδιορίστου.
Κι ο νεαρός, εκείνος με το μηχανάκι, κείνος που διαρκώς μοιράζει αντοχές, που κουβαλά τη γομολάστιχα που σβήνει εποχές - στο μέλλον μετανάστης.
Κι ο γάτος, ο κεραμιδόγατος, αυτός που νιαουρίζει - Φλεβάρης είναι, τί να κάνουμε:
Οφείλει και η ανανέωση ν' αρχίσει από κάπου.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου