Η απάντηση

(Η απάντηση)

Λυτρωτικό απόγευμα για κείνους που πολέμησαν, για κείνους που αγάπησαν πολύ, για κείνους που ξεχάστηκαν στις μουσικές μιας φυσαρμόνικας από τα χρόνια που περάσαν.

Ελληνικός καφές, σε καφενέ απ' τους παραδοσιακούς, απέναντι απ' όλα τα μυστήρια του κόσμου, απέναντι απ' τα τρελάδικα, παρέα μ' έναν αργόσυρτο μαγευτικό εσπερινό και ήχους μελαγχολικούς από καμπάνες.

Ανέκφραστοι οι άγγελοι, οι ρόλοι τους υπόγειοι, μοιραίες οι φωνές τους. Μπορεί οι ονειροπόλοι  να μην έφταιξαν για τίποτα, γνωρίζουν όμως τον εκβιασμό που λέγεται ζωή - και έτσι αποχώρησαν πριν απ' τους λιθοβολισμούς, πριν από τη δημιουργία μύθων.

Κι όταν ο ήλιος θα χαθεί, κάποιοι θα βγουν και θα μιλήσουνε για αλλαγές στις γάτες, στα μωρά, στους αφελείς και στους περήφανους που πήγαν στρατιώτες. Κι όσο η ώρα θα περνά, η νύχτα θα διαμορφώνει άλλες συμμαχίες, κι όσο η ώρα θα περνά, μια γέννηση κι ένας σταυρός θα συμβολίζουν τη δροσιά υης αθωότητας, θα μένουν κάτω από έλατα, θα γράφουν με τ' αριστερό, θα διαψεύδουν την αξία των δυνάμεων, θα εκδικούνται όσους βιάζονται πολύ να μεγαλώσουν.

Για αρκετούς, οι λύσεις βρίσκονται στον ουρανό και το “αντίο”, έχει σημασία διαφορετική από αυτή της λησμονιάς γιατί εντός τους βασιλεύει η δειλία: Ακόμα λίγος ήλιος, έστω και χρώματος πορτοκαλί, έστω και αρκετά ευτελισμένος. Ακόμα λίγος ήλιος και λιγοστή ζωή να βλαστημά τις ανηφόρες, να βλαστημά κάθε ευγενική ψυχή που διαρκώς επιθυμεί το κάτι παραπάνω.

Απαντώ: Υπάρχει κάτι περισσότερο απ' τα αινίγματα τριγύρω, αρκεί να βγείτε στις πλατείες και να μετρήστε τα παιδιά που παίζουνε εκεί, ή να επαναλάβετε λόγια επαναστατών απ' τους αγνώστους, από αυτούς που χάθηκαν γιατί δεν βόλευε να ζουν εδώ κανένα.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ