Στην απαγορευμένη ζώνη

(Στην απαγορευμένη ζώνη) 

Βρωμιά, ατσάλι κι αλουμίνιο: είν' μακριά απ' το δικό μου καλοκαίρι η ζωή - και το λιμάνι άφυλο γιατί τα έχει όλ' αυτά η δόξα.

Κάθε απόγευμα χτυπάει η καμπάνα στις επτά και στα μπαλκόνια ανεμίζουν έρωτες και πολύχρωμες μπουγάδες.

Ώριμο καλοκαίρι - βαρετό,  οι τρεις χορεύτριες ακόμα δοκιμάζουν το φινάλε, οι γάτες νιαουρίζουν πιο αργά, οι πόλεις εκδικούνται.

Καφές ή Coca Cola, κι ανάμεσα σε πέντε μπλουζ, η Σωτηρία Μπέλλου.

Τηλεφωνικά καλώδια παντού, οι δρόμοι διώχνουν τις πουτάνες τους - κι εκείνες εκδικούνται, έχοντας μεταμορφωθεί σε εικονίσματα που βρίσκονται σε κορυφές από τα πιο μεγάλα παραθύρια.

Βρωμιά, ατσάλι κι αλουμίνιο: ηχηρές χιλιόχρονες αποχετεύσεις όπως τα εθνικά τα reich και οι καταχραστές της αθωότητας των ποιητών κι όσων μετρούν αστέρια.

Αγάπες σε τιμή ευκαιρίας - ομοίως και δηλώσεις που ακολουθούν. Εδώ, στην απαγορευμένη ζώνη, μετράμε τα χιλιόμετρα με το κομμάτι.

Ένα κορίτσι χαστουκίζει κάποιο γέρο πρόστυχο - φεύγει του γέρου το λευκό καπέλο που φορά κι αποκαλύπτεται (για άλλη μι φορά) η γελοιότητα του χρόνου.

Και σήμερα και αύριο, σκατά. Εδώ δεν έχουμε και λεωφόρους - δε νοιάζεται κανείς, κι οι εκδρομές γίνονται σαν παιχνίδια.

Γνωρίζω ότι νομίζετε πως σας μιλώ για την Αμερική - όμως, αυτή εδώ η ποίηση δεν ξέρει πώς υπολογίζονται οι αποστάσεις.

Άλλωστε, είν' αισθητή παντού η μυρωδιά ψημμένου χοιρινού και άπλυτης ντομάτας.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ