Από το μυθιστόρημά μου: Δανάη
Έπεσε πάνω του ξανά. Τον άφησε να παίζει με τον ένα της μαστό σα να τανε μωράκι. Κείνη την ώρα ο εσωτερικός της κόσμος ήτανε μόνο ηδονή: Το μοβ, το ροζ, το θαλασσί, οι τρεις ευθείες των ακμών του δωματίου, οι τάσεις προς την στιγμή του οργασμού, η ρώγα της που είχε ξανανθίσει: Ένας μεγάλος ουρανός γεμάτος με πολύχρωμα μπαλόνια: Αυτός ήταν ο ιδανικός της κόσμος. Μέσα σε ένα τέτοιο κόσμο θα ήθελε να ζει. Να ζει, να βιώνει τις αισθήσεις της, να πλάθει την ψυχή της.
Απόστολος Βεργής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου