Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΠΕΤΑ

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΠΕΤΑ

Φαίνεται να πετά γυμνή, πάνω απ' το μπαλκόνι της εκείνη η γυναίκα.

Το μπαλκόνι ειν' στερεό· και πάντα από κάπου κρεμασμένο -

Κι εκείνη αιωρείται

Σαν μια υπόσχεση, σαν ένα στεφάνι, σαν μία τιμωρία

Πάνω απ' όσων την θαυμάζουν τα κεφάλια.

Τα χέρια της ανοίγει

Από τα στήθη της εξέρχονται εικόνες δυο:

Ένα κερί και εν' αστέρι·

Τα χέρια της θυμίζουνε φτερά -

Δεν την κοιτάζω ως προσκυνητής , όμορφου και γυμνού κορμιού

Μα την κοιτάζω σαν μητέρα, σαν χαρά και σαν μορφή απόλυτης και τέλειας αγάπης.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ- ΦΥΡΔΗΝ ΜΙΓΔΗΝ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ