Ο ΡΟΛΟΣ ΕΝΟΣ ΛΟΥΛΟΥΔΙΟΥ

Ο ΡΟΛΟΣ ΕΝΟΣ ΛΟΥΛΟΥΔΙΟΥ

Συντριβάνι λευκό. Φτιαγμένο από πελεκημένες πέτρες, φερμένες απ' τα μέρη της Ηπείρου. Εκείνο το απόγευμα, ο πονοκέφαλος υπήρξε κάτι το αναπόφευκτο - ας όψεται και το χαμηλό προφίλ της πόρτας της εξόδου. Καθ' έξοδος και μια ακόμη δυσκολία, καθ' έξοδος κι ο τρόπος της - μία διαφορά. ο νερό βρίσκει καιρό και από κάπου αναβλύζει - και διαχέεται, σαν την παραποτάμια ομίχλη, ανείπωτου Φλεβάρη.

Το φιλόμουσο κοινό, απείχε των υποχρεώσεών του, εκείνη την σκληρή και την απότομη χρονιά. Μάθαινα ν' απαγγέλλω το "Πιστεύω" μ' ένα στόμφο - αχ! ήμουν αστείος εντελώς· δεν ειν' τυχαίο, ότι τους δίσκους μου από βινύλιο , τους πουλάγανε πια με το κιλό στα παλιατζίδικα.

Κι όμως, υπήρχανε φορές, που ήμουν με τον εαυτό μου, υπέρ του δέοντος αυστηρός· μέχρι που τελικά συνήθιζα την αυστηρότητά μου και αφηνόμουν στις γραφές, φράσεων πρόστυχων, φράσεων ανεπίτρεπτων τελείως.

Εμπρός στο συντριβάνι, δυο κοκότες, έδιναν μάχη μεγάλη. Αντικείμενό τους, όπως πάντα: ένας από τους όμοιους, τους νεαρού τους αγαπητικούς - τον χάναν τελικά κι οι δυο τους· κι εγώ γελούσα συνεχώς· ίσως από ανάγκη, ίσως και σκόπιμα, μιας και η ύπαρξη της ζήλιας, είναι απλά μόνο μια έμφαση, για απλές και καθημερινές συνήθειες, που λένε και οι σοφοί αναλυτές των τηλεοπτικών μας εκπομπών.

Αλλά το πιο σπουδαίο γεγονός εκείνης της ημέρας, ήταν ο γάμος ενός σημείου πόλεως, με μια ολόκληρη ομάδα ποδοσφαίρου - συμβολισμός τεράστιος, εάν σκεφτεί κανείς την δύναμη της μάζας: μαζικά οφέλη, μαζικά κέρδη και μαζικές τις ηδονές, πάνω σ' ένα τεράστιο, ένα μοναδικό στην ιστορία των ανδρών της γειτονιάς κρεβάτι.

Το τελικό τους προϊόν, ήταν το διαβολάκι· ένα μικρούλι πλάσμα, περίεργο, που διαρκώς γελούσε και αυτό, κλέβοντας από μένα - το χιούμορ κείνα τα χρόνια δεν μου 'χε λείψει· κι έτσι τους λογαριασμούς μου με τον χρόνο τους ξοφλούσα.

Ουσιαστικά, όλα αυτά, μου δείχναν πως υπήρχα· έστω και σε ατέλειωτες και σε μεγάλης δώσεις, αφού είχα την δύναμη να ξεχωρίσω: πέτρες, νερό και άνεμο, από το όλον του σιντριβανιού το δέμας - ο φίκος στο μπαλκόνι μου, διαφωνούσε· κάθε που τον πλησίαζα, κάπως να τον ποτίσω, αντιδρούσε· μεγάλωνε απότομα, μου έριχνε ένα - δυο σκαμπίλια κι ύστερα πάλι μίκραινε...

Ρόλος κι αυτός για λουλούδι... Κι όμως, από εκεί όπου κανείς δεν περιμένει. έρχονται τα καλά· τα κακά, φτάνουνε συνεχώς από παντού.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΠΑΡΑΛΛΟΛΌΓΡΑΜΜΑ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ