ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ - ΜΑΡΙΝΑ -2

ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ - ΜΑΡΙΝΑ -2

Κι είναι σαν να κοιμάμαι, σαν ακριβώς να βρίσκομαι μέσα σε κάποιο όνειρο. Σαν να μαι στα χέρια της η κούκλα, όπου μαζί της έπαιζε μικρή."Ζήλια, εσύ δεν έχεις", μου έλεγε κι εγώ της έδειχνα την ασπρόμαυρη, δερμάτινή μου μπάλα. Και τώρα η επιστροφή, ή πιο σωστά η συνέχεια εκείνης της ζωής, από εκεί ου 'χαμε μείνει.

Παιδιά. Και τα δυο μας μακρυμάλλικα . Εγώ, με τα μαλλιά μου μαύρα κι εκείνη καστανά, να χαχανίζουμε, να κυνηγιόμαστε, να καταστρέφουμε πράγματα, που βρίσκουμε στο σπίτι, Μετά να καταστρέφουμε ολοσχερώς το σπίτι, να μένουμε σε μια έρημο. Σε μια έρημο μόνοι μας. Μόνοι μας. Αυτό ειν' η αγάπη που μας δένει: η μοναξιά.

Ταράζομαι, ανοίγω τα μάτια. Την βλέπω. Αισθάνομαι να μου χαϊδεύει το κεφάλι.

"Σςς, ήρεμα. Δεν επιτρέπονται απότομες κινήσεις", μου λέει.

Ποια όμως είναι; Ειν' η Μαρίνα; Δεν μπορεί, αυτή πρέπει να 'ναι. Αυτή είναι. Κι αν δεν είναι, την κάνω να είναι, εγώ. Θέλω να της ανταποδώσω αυτή την αγκαλιά. Θέλω να της μιλήσω για αγάπη. Θέλω να της μιλήσω για μια φωτιά, που βγαίνει από μέσα μου. Όμως είμαι αδύναμη, ζαλίζομαι και πονάω.

Είναι φορές, που η αγάπη έρχεται, σαν βρίσκεται κανείς σε δύσκολη στιγμή. Κι όσο την πλησιάζει, εκείνη απομακρύνεται συνέχεια - είναι ένας από τους εφιάλτες μου αυτός, ειν' η ζωή μου όλη.

Μ' όση δύναμη μου απομένει, δένομαι πάνω της. Κι εκείνη συνεχίζει να χαϊδεύει το κεφάλι μου συνέχεια, σαν να ζητάει από μένα κάτι άλλο, κάτι παλιό, κάτι που έχει χάσει: ένα παιδί - ένα παιδί δικό της. Όχι! Θέλει ένα παιδί, να το ' χει φίλο της, να παίζει μαζί του - ίσως γιαυτό, απ' όσους άνδρες γνώρισε, να διάλεξε εμένα, για το παιχνίδι, για να με κάνει παιχνίδι - παιχνίδι της, παιχνίδι αγαπημένο της. Αγαπημένο;

Αυτό θα πει αγνή και παιδική αγάπη τελικά. Ειν'΄η αγάπη, που 'χουνε τα παιδιά για τα παιχνίδια τους, Ειν' μια αγάπη κτητική - τα αγαπούν, τα κάνουν ότι θέλουν. Κι όταν τύχει κάποια από αυτά να σπάσουν, τότε είναι που κλαίνε και τα ζητάνε πάλι πίσω...

Σκέφτομαι ολ' αυτά και χάνω την ουσία. Και η ουσία είναι πως είμαι μόνος. Και είναι μονάχα κείνη, όπου επάνω της μπορώ να στηριχτώ .

Ανοίγω τα μάτια μου. Μου κάνει νόημα να μην ανησυχώ. Με βοηθάει να καθίσω στο παγκάκι.

"Είδες τι παθαίνεις, όταν δεν τρως κανονικά", μου λέει, σχεδόν μαλώνοντάς με.

Μου θυμίζει αυτό: μητέρα, που μαλώνει το παιδί της.

'Μα είμαι παιδί", της απαντώ.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ