Η ΥΠΑΡΞΗ

      Την βλέπω να αλλάζει συνεχώς φουστάνι, μην μένοντας ευχαριστημένη από κανένα- λογικό, αφού η γυμνή της ομορφιά, ξεπερνά σε ομορφιά, όλα τα ρούχα. Οφείλω να αποδεχθώ την ήττα μου, σαν άλλος Ήφαιστος, όμως αυτό δεν έχει καμία σημασία, γιατί κοιτάζοντάς την, καταλαβαίνω κάτι άλλο, που όμως δεν μπορώ να το ορίζω, γράφοντας ή μιλώντας. Έξω βρέχει· κι εκείνη φορά μονάχα τα εσώρουχα της· κοιτάζεται στον καθρέφτη. Μετά  τα ρούχα διαδέχονται το ένα τ’ άλλο: μπλε, κόκκινα, καφέ και βεραμάν· όλα υποταγμένα, στο βλέμμα της το αυστηρό· υποχωρούν· αφήνοντας σ’ εκείνη το προνόμιο της παρουσίας και της τελικής επιλογής ενός αναστεναγμού, όπου έρχεται, μέσα από τα φιλήδονά της χείλη, κάθε φορά, που σκέφτεται μία αλήθεια. Τεντώνει  το κορμί της· περπατά, κάνοντας βήματα αργά, επάνω στα ψηλοτάκουνα, τα όνειρά της, ερχόμενη σε μένα. Το φως είναι σβηστό και τούτο το απόγευμα· ίχνη του μονάχα έρχονται μες απ’ το παραθύρι. Αποχωρίζεται κιλότα και στηθόδεσμο· μεγαλώνει· γιγαντώνεται. Βάζει στο στόμα της το δείκτη του χεριού της· μετά τον βγάζει κι αφουγκράζεται την ένταση του έρωτα. Προβλέπει και με επιβλέπει, ψάχνοντας κάποιο ορισμό, για την λαγνεία, που έχει μέσα του, ένα πιατάκι με γλυκό του κουταλιού, ένα χρυσό ηλιοβασίλεμα ή τα λόγια ενός πραγματικά ερωτευμένου άνδρα. Γέρνει απάνω μου· ανοίγει τα δυο της χέρια· κάτι μου λέει, μ’ ένα ψίθυρο στ’ αυτί. Ναι, βρίσκομαι τώρα στον Παράδεισο.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΜΙΚΡΟΓΡΑΦΙΕΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ