ΣΤΗΝ ΘΕΑ ΜΟΥ

      Ερωτική πράξη· στριμωγμένη ανάμεσα στα φώτα πορείας, κάποιου μεγάλου απογεύματος και μίας χρονικής διάρκειας, που συνεχώς στενεύει. Πρέπει να μάθω να κοιτάζω και πέρα από αυτό, που είναι προφανές. Η Θεά μου σήμερα είναι δυσαρεστημένη. Θέλει τον χώρο της, αυτόν που της αποστερούν οι σερνικοί Θεοί. Την κατανοώ και της τον παραχωρώ όλος χαρά. Στολίζει το σώμα της με πονηρές επιγραφές, σαν ακουμπάει πάνω μου. Φυτεύει ανάμεσα στα δυο της στήθη μια ιδέα. Καθοδηγεί μες απ’ τα δυο πόδια της, το πρώτο άστρο της βραδιάς, βοηθώντας το να ανατείλει. Φουσκώνει την κοιλιά της γρήγορα, ζητώντας μια γέννα. Μου μιλά με λόγια τρυφερά, αγνοώντας προφανώς, αυτής της εποχής την βία. Λατρεύει και λατρεύεται. Αγαπά και αγαπιέται. Πιάνει  με τα χέρια της  ένα κομμάτι φως· το διαχέει πάνω μου, το γλύφει, βαπτίζοντας το, μέσα στης υγρασίας της το θάρρος, την ελευθερία, το μυστήριο, την ποίηση. Αλλάζει τον κόσμο μου· τον κάνει αισιόδοξο· καίει σε άυλη φωτιά, λόγια τυράννων, φωνές ανθρώπων που βαδίζουν σε αγέλες, εικόνες ψεύτικες, που πίσω απ’ την πρώτη ομορφιά, κρύβουνε μόνο θλίψη. Δίνει μεγάλο νόημα στις σκιές μας, που μεγαλώνουνε πάνω στον άσπρο τοίχο, κάθε που κάνουμ’  έρωτα· κάθε που σας συντροφεύει ένα ξεδιάντροπο, μα τόσο τίμιο κερί. Μέσα της κρύβομαι εγώ ο ίδιος· μοιάζουμε· τόσο πολύ, που θα μπορούσαμε να χουμε γεννηθεί μαζί, να ζήσουμε  μαζί και να πεθάνουμε μαζί. Όμως αυτή είναι αθάνατη Θεά κι εγώ απλός θνητός, που ταπεινώνεται εμπρός της, για λίγες μοναχά στιγμούλες έρωτα.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΜΙΚΡΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ