Ο ΖΕΣΤΟΣ ΑΕΡΑΣ ΚΑΙ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ

      

         Ο ποιητής περπατάει επάνω στον μεγάλο δρόμο, κρατώντας στο χέρι του μια μικρή δερμάτινη τσάντα. Στο πρόσωπο του δέχεται ραπίσματα ζεστού αέρα, που έρχεται απ’ τα βουνά. Κάθε εποχή, έχει και τις παράδοξες στιγμές της. Ζεστός αέρας μέσα στο  καταχείμωνο. Ο ποιητής περνά εμπρός απ’ το μουσείο. Κλωτσάει μια θημωνιά με ξεραμένα φύλλα. Στέκει· κοιτάζει ένα άγαλμα, που παριστάνει κάτι το ακαθόριστο. Στην βάση του είναι γραμμένο το όνομα μιας ποδοσφαιρικής ομάδας. Στέκεται ότι ζει σε μία εποχή μιας πλήρους παρακμής. Τα φώτα της πόλης ανάβουν· είναι πλέον νύχτα· ο αέρας, συνεχίζει να φυσά. Διακρίνει στον την στροφή, το δημοτικό σχολείο, όπου πήγαινε μικρός. Ο αέρας ρίχνει και τα τελευταία φύλλα από τα δέντρα. Γυμνά δέντρα· γυμνός χειμώνας· γυμνές ζωές. Οι άνθρωποι, προσπαθώντας για το εμπρός, κατάφεραν και έφτασαν στο πίσω. Σκέφτεται, πως φτάνουνε  ξανά οι χρόνοι, που  θα έχουνε νόημα ξανά, των ποιητών τα λόγια. Πρέπει να προλάβει· πρέπει να γίνει και εκείνος των αλλαγών δημιουργός. Ο δρόμος ειν΄ τελείως άδειος· το ίδιο κι η μικρή πλατεία. Στην άκρη της πλατείας, η πλάκα με τα ονόματα αυτών που εκτελέστηκαν εκεί απ΄ τους Ναζί, υπάρχει όρθια ακόμη. Την κοιτάζει· πρέπει ν’ αγωνιστεί να μείνει όρθια για πάντοτε αυτή η πλάκα·  αυτό το ερωτηματικό που καίει το στήθος κάθε πατριώτη. Ο ποιητής, βαδίζει προς την αλάνα, που έπαιζε μικρός ποδόσφαιρο. Υπάρχει· επιβιώνει και αυτή ανάμεσα σε πολυκατοικίες, που η ημερομηνία λήξης τους.  ήτανε πριν κάποια χρόνια. Αναρωτιέται, γιατί πεθαίνουν πάντα οι καλοί νωρίς; Δεν απαντά· δεν γυρεύει από πουθενά μια απάντηση γι’ αυτό. Δείχνει όμως να απολαμβάνει τον ζεστό αέρα. Αυτός είναι ο πιο καλός ο συνομιλητής του. Κοιτάζει τον ουρανό, κοιτάζει το μέλλον. Δυο νεαρά παιδιά τον  προσπερνάνε, οδηγώντας τα όμορφα ποδήλατα τους. Δυο αστέρια ρίχνουμε το λιγοστό τους φως ανάμεσα στις πολυκατοικίες. Ανάμεσα στα όρια, που κρύβεται η ευτυχία, γεννιέται μέσα σε μικρό σπιρτόκουτο το θαύμα. Εκείνος αποχωρεί στοχεύοντας στο σύμπαν. Ψάχνει με το βλέμμα του αόρατους ανθρώπους, στιγμές από το παρελθόν, προβλέψεις για το μέλλον. Οι ήχοι απ’ των πολυκατοικιών τις τέντες, που ο αέρας τις χτυπά, είναι η μουσική που συνοδεύει ετούτη την βραδιά. Στα ουζερί οι θαμώνες είναι λίγοι· οι πιο πολλοί προτιμούν τα καταστήματα της εταιρίας στοιχημάτων. Ο ποιητής δακρύζει· σκέφτεται, ότι το να ελπίζεις, πουλάει πιο καλά από το να δημιουργείς. Κάθεται σ΄ ένα παγκάκι. Βγάζει μολύβι και χαρτί· και γράφει μοναχά αυτά, που του υπαγορεύει ο ζεστός αέρας, που φυσά.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΓΡΑΜΜΑ
AΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ