ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

      Στην μικρή πλατεία, απομείνανε μοναχά οι πέτρες από το άγαλμα, που στόλιζε το κέντρο της. Γύρω, πάνω στους άσπρους τοίχους των σπιτιών, είναι γραμμένα άπειρα συνθήματα. Είναι· υπάρχουν· φαίνονται. Απέναντι υπάρχει μια εκκλησία, μουντή, χλωμή, παλαιωμένη. Όμως εκεί μεγάλωσα κι όχι μόνο εγώ· κι όχι μόνο ένας κόσμος. Στα πεύκα, ένας μικρόκοσμος από εκατοντάδες κάμπιες επιζεί· μου είχε διαφύγει. Τις είδα να περπατούν η μια πίσω απ’ την άλλη. Με ένα- δυο πατήματα· μπορούσα να τις εξαφανίσω· δεν το έκανα. «Θέλει να χεις καρδιά μεγάλη, για να μπορείς να δίνεις στους αδυνάμους έλεος», σκέφτηκα και πήγα προς το συνοικιακό παντοπωλείο. Ένα πακέτο μακαρόνια, ένα μπουκάλι λάδι, μια κονσέρβα με χυμό ντομάτας- δεν ήθελα και τίποτ’ άλλο. Όμως αγόρασα και χαρτομάντιλα- πάντοτε αγοράζω χαρτομάντιλα από την γειτονιά μου. Σαν γύρισα στο σπίτι μου, έκλαψα μαγειρεύοντας. Σαν ήταν έτοιμο το φαγητό, το χάρισα στις γάτες. Έπειτα κλείδωσα την πόρτα· κατέβηκα στο υπόγειο· εκεί ήτανε από ώρα περιμένοντας με, ο άλλος ο δικός μου εαυτός. Χαμογελούσε κι έπινε· εγώ όμως το αλκοόλ μισούσα· κι έτσι διαφωνώντας μελαγχόλησα.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΜΙΚΡΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ