Ο αιώνιος ταχυδρόμος

(Ο αιώνιος ταχυδρόμος)

Στα πράγματα πάντα υπάρχει πάνω στους μια πλευρά που είναι μαύρη• είν' η πραγματικότητα, η απεικόνιση αυτής, τα μυστικά που την ακολουθούν• θέλει κανείς να έχει μάτια διαφορετικά για να καταλαβαίνει. Εγώ καταλαβαίνω• ξανά  απ' την αρχή στην εθνική οδό παρέα μ' οδηγούς βυτιοφόρων κι άλλων οι οποίοι οδηγούν νταλίκες φορτωμένες σιτηρά, ελπίδες, έρωτες και καρτ ποστάλ μεσοπολέμου. Προσθέτων κι αφαιρώ, τα μάτια μου ο ήλιος τα θαμπώνει, όλο και κάτι σκέφτομαι και μ' ενοχλεί, στρώνουνε στα χωράφια τα πουλιά για ν βρουν λίγους σπόρους. Ο ήλιος είν' ψηλά, ξοδεύεται, οι πιο πολλές απ' τις ακτίνες του πηγαίνουνε χαμένες - ανακατεύω κύκλους με μηδενικά, βλέπω πορτοκαλιές όλο καρπούς• μακριά, η θάλασσα ψάχνει να βρει τον κόσμο μας κι αν γίνεται να τον αλλάξει.

Υπεύθυνος εγώ για όσα δεν καταλαβαίνω• κι η θάλασσα υπεύθυνη γιατί παλιά, πολύ παλιά, δεν έκρυψε καλά τον Νέο Κόσμο: Ένας ακόμα σάκος με ποιήματα γεμίζει και γεφυρώνονται ακόμα λίγα μέτρα ιστορίας• τώρα πια δεν φαντάζομαι, δεν κυνηγώ τη μοίρα μου και δεν λυπάμαι: Το ότι δεν λυπάμαι είναι μοναξιά; Το ότι δεν λυπάμαι είναι εγκατάλειψή; - Η βία όταν την ξεχνάς, ορμά από ψηλά, σε βρίσκει, σε σκοτώνει: Ορμά η βία, έχεις σπασμένο το καλάμι σου, μη περιμένεις και πολλά απ' τους πολλούς που είναι ο περίγυρός σου. Πάντως, από το καθαρτήριο δεν θα περάσουμε ούτε εσύ, ούτε κι εγώ: Χάσματα γενεών δημιουργούνται εύκολα όπως και αρκετές παρεξηγήσεις.

Αν είναι κάτι η ζωή, είν' χρόνος, είναι αποστάσεις, είν' μυστικά, είναι Θεός, είναι ένα κορίτσι, είν' γρια, είναι γυναίκα: Στάση σ' ένα παραθαλάσσιο χωριό, φθινόπωρο στη ωριμότητά του: νερό, πέτρες και χώμα, ουρανός, περιγραφές, θυσίες κριαριών, ποντικοφάρμακα στους ελαιώνες. Εκεί, τώρα! Κοίτα να δεις που άρχισα ν' αναζητώ λιγάκι βράδυ. Απίστευτο! Απίστευτο σαν sex  μ' αθάνατη νυμφομανή, απίστευτο γιατί δεν περισσεύουνε επόμενες εικόνες. Αρκούμαι λοιπόν σε τρεις:

Εικόνα πρώτη: Ένα από τα τελευταία χελιδόνια να πετά κόντρα στον μανιασμένο άνεμο• να πετά, ο άνεμος να το ξεπουπουλιάζει• να πετά και να νικά, να τερματίζει πληγωμένο τον αγώνα. Εικόνα δεύτερη: Νύχτα ο Νέρωνας να τραγουδά πάνω στα τείχη κι η Ρώμη να 'χει γίνει παρανάλωμα• στην άλλη τη μεριά από τα τείχη ένας άλλος ποιητής να τραγουδά κι εκείνος, να τραγουδά για μία γέννηση διαφορετική: ο θάνατος γεννά κι αυτός - λίγοι είν' όσοι το γνωρίζουν. Εικόνα τρίτη: Ο Κάρολος Μαρξ σ' ένα συνέδριο αριστερών να δέρνει αντιφατικούς, να δέρνει ψεύτες, να τιμωρεί ηλίθιους μικροαστούς που είναι έτοιμοι, για να προωθηθούν, ν' αρχίζουν να πυροβολούν τους γονείς, τους φίλους τους και τις ιδέες τις οποίες διατείνονται ότι πιστεύουν.

Κι απ' το παραθαλάσσιο χωριό ξανά στην εθνική οδό• δίπλα, στους παραδρόμους τα τρακτέρ ψάχνουν να βρουν χωράφια - τώρα τα μπλόκα είναι άυλα, τώρα το δίκιο προορίζεται για κάποιους: Τα κόλλυβα είν' έτοιμα και τα καζάνια καθαρά, η καταιγίδα μάς κορόιδεψε, το τέλειωσε το τέμπλο που ζωγράφιζε ο νεαρός αγιογράφος. Από την φράχτη ενός κήπου έκοψα ένα μεγάλο φύλλο κληματίσδας, ένα μεγάλο φύλλο κόκκινο, υγρό, έτοιμο να μετατραπεί σε χώμα, Τι έκοψα το έβαλα στο πορτοφόλι μου, άρχισα να δημιουργώ μία αντίστροφη περιουσία: φύλλα αντί για χρήματα, αντί για φήμη δάκρυα, αντί για λάμπες καντηλάκια.

Μπροστά μου πέντε λόφοι, τ' αμπέλια τους κιτρίνισαν, απρόσμενή μου συνοδός μια μουσική,απαριθμώ κάποιες από τις στάσεις που 'κανα: Αθήνα, Βασιλεύουσα, Σμύρνη και Καρχηδόνα. Ψάχνω να βρω ένα κουτί ΕΛΤΑ , έχω τους δέκα φακέλους με τις επιστολές μαζί μου, πρέπει να τους ταχυδρομήσω : οι παραλήπτες άγνωστοι, οι παραλήπτες όλοι. Όλοι, όπως οι πιο πολλοί. Όλοι, όπως οι λίγοι: Το αυτοκίνητο που οδηγώ δεν ξέρει από Κυριακές, από γιορτές και σχόλες.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ