(Πρώτη επιστολή)

ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ: ΑΟΡΑΤΕΣ ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ

(Πρώτη επιστολή)

Στροφή προς τα Χριστούγεννα• ακόμα μια στροφή πάνω στο κομπολόι που μετρά τον χρόνο χάντρα - χάντρα. Η φθινοπωρινή μελαγχολία λούστηκε, χτενίστηκε και πια κυκλοφορεί παντού, τρομάζοντάς μας ή, υποσχόμενη επόμενες στροφές, πάνω σε μία άλλη γη, κάτω απ' έναν άλλο ουρανό, πιο σκούρο, πιο αθώο, πιο οικουμενικά ερωτικό, πιο καθαρό από σκουπίδια, σκουπίδια απ' αυτά που τα ξεχνάνε οι επιλογές όταν αποχωρούν έχοντας αποτύχει.
   Ήδη οι γάτες δείχνουν πιο ανήσυχες, νιαουρίζουν πιο δυνατά, σκάβουν στους κήπους με τα νύχια τους για να βρουν θησαυρούς στο χώμα που αχνίζει. 《Ο χρόνος θα κυλήσει》 μου φωνάζουν από μακριά τρεις  μαυροφορεμένες• εννέα απαντήσεις έρχονται στο μυαλό μου άξαφνα - καμία δεν μου κάνει: Ο χρόνος θα κυλήσει, ίσως ν' αναστηθούν και οι νεκροί (για να ξαναπεθάνουν), ίσως τα περιστέρια κάποτε μάς ξεχάσουν και, παρελαύνουν πάλι οι ιππότες στις πλατείες τις Παρασκευές και κάνουμ' έρωτα με φώτα αναμμένα όπως τότε, γιορτάζοντας πιο σύντομα - πιο περιεκτικά, δουλεύοντας τα κείμενα απ' την ανάποδη, πουλώντας τα λαχεία μας εμείς στους θλιβερούς λαχειοπώλες.
   Ο χρόνος, ο χρόνος μας, καινούριες μέρες, καινούριοι στίχοι, μοντέλα νέα στ' αυτοκίνητα, ζωή που μόνο τρέχει. Ζωή που μόνο τρέχει κι αυτές τις μέρες είν' αυτό πιο εμφανές: μετακινούνται πιο ξεκάθαρα τα σύννεφα, το Λαϊκό “κληρώνει” πιο πολλές φορές το μήνα, τρίβονται τα πουκάμισα πιο γρήγορα, το λίγο δείχνει ισχυρότερο απ' το πολύ και πλέον απεργούν και οι ανθρωποφύλακες - ο κόσμος μας, αγγίζει τα τελειώματά του ξεφαντώνοντας, γελώντας δυνατά, πίνοντας μπράντι απ' το πιο δυνατό, εκσπερματώνοντας επάνω στα βυζιά από ωραίες γκόμενες από αυτές που μένουν σε κουκλόσπιτα παραμυθιών μαζί με ξωτικά, μαστίγια και νυχτερίδες.
   Δεν κοροϊδεύω, ζω αυτές τις ημέρες μέσα σε γεγονότα σκοτεινά, κατανοώ τον σαδισμό της ομορφιάς κι ας ομοιάζει με παιχνίδι. Δεν κοροϊδεύω - να είσαι σίγουρη γι' αυτό: Φοράμε τα προκλητικά μας προσωπεία, λύνουμε τα δερμάτινα λουριά από τα χέρια μας, φοράμε αλυσίδες, φοράμε πανοπλίες, ζώνες αγνότητας, πέπλα σιωπής, σταγόνες από φως ως ακριβά αρώματα και, ύστερα ριχνόμαστε με τα μούτρα στα φημισμένα όργια του καταναλωτισμού: σπέρματα, κολπικά υγρά, σάρκες, ναρκωτικά, ποτά, τηλεοράσεις και κομπιούτερ διαρκώς ανακυκλώνονται, κινούν τις μηχανές, κινούν μεγάλα θαύματα - ο καπιταλισμός επικρατεί παντού, ο καπιταλισμός είναι οι άταφοι νεκροί, είναι κι οι άλλοι, των κοιμητηρίων.
   Κι όμως, είμαστ' ακόμα στα οργώματα, δεν έχουνε ακόμα φαγωθεί των μολυβιών οι μύτες, οι αγελάδες μάς κοιτούν, τα χελιδόνια έφυγαν, πεθαίνουνε οι μύγες. Πού είν' οι σπόροι; Μα πλησιάζουνε οι μέρες της σποράς: Σπορά και από πάνω της δυο - δυο τα προφυλακτικά● μην τύχει και επεκταθεί πάνω στη γη των ποιητών το είδος. Σπορά με το μέτρο - το λοιπόν. Κι άφθονες κρατικές επιδοτήσεις για να μεγαλώσει το κοινό, για να μεγαλώσει το κενό - να μεγαλώσει το κενό στους εγκεφάλους.
   Κι άφθονες κρατικές επιδοτήσεις: Βλέπω να αναπαύεται το θάρρος, να κάθεται σε πολυθρόνα κίτρινη, ν' απολαμβάνει blowjobs από χιλιάδες πόρνες. Βλέπω του τραγουδιού το άσπρο περιστέρι  να πετά προς τον ορίζοντα, ν' αναζητά καινούριες πολιτείες. Βλέπω το όλο ειρωνεία βλέμμα του Θεού να θέλγεται απ' τα λεφτά που κατεβαίνουν απ' το Μόσκοβο κι απ' τα λεφτά που πέταξε στον ουρανό ο εικοστός αιώνας. Βλέπω τα τελευταία μέτρα που διανύουν οι φυλακισμένοι προς το φως. Ακούω προσευχές βενεδικτίνων μοναχών, ακούω ήχους από φρένα φορτηγών, ακούω προφητείες:
   Θα ρθει η μέρα που θα τολμήσω και εγώ να τις προφέρω, να σου της πω, να τις απαριθμήσω  σε λευκές σελίδες τετραδίου σχολικού και να σου της χαρίσω.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ