“Πάλι με χρόνους με καιρούς”
Κατέβαινε απ' το βουνό, κανείς ως τότε δεν είχε ανεβεί εκεί ψηλά· μόνο κάποια παράξενα σκυλιά είχαν προηγηθεί - ήταν αυτά που είχαν φτιάξει τα μεγάλα μονοπάτια. Κατέβαινε, κι έβλεπε να είν' γυμνά τα δέντρα που μιλούσαν - τι ο χειμώνας ο τραχύς έτρεχ' απείρως πιο γοργά απ' τα δικά του πόδια.
Δεν πρόλαβε τον αυτοκράτορα, ούτε την αυτοκρατορία - πλέον τις βρύσες είχε η Τουρκιά, ήταν το μέλλον μελαγχολικό, ήταν καμέν' η χώρα. Δεν πρόλαβε την πένθιμη, την όμορφη τη δύση: “Σώπασε κυρά Δέσποινα και μη πολυδακρύζεις, πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικά μας θα 'ναι”.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου