Από το μυθιστόρημά μου: Δανάη

Βέβαια, κανένας εαυτός δεν έχει όρια. Αργούμε όμως να το καταλάβουμε αυτό. Ο εαυτός είναι μια μάχη διαρκής. Ειν' κάτι που χάνεται και βρίσκεται συνέχεια κι αλλάζει στη στιγμή. Ο εαυτός τα όρια τα ξεπερνάει – όταν τα ξεπερνά, πια δεν υπάρχει. Τότε είναι, που λεν: το τέλος.

Αυτά σκεφτόταν βουρκωμένη, καθώς μετρούσε, ακριβώς, το κλάμα της και τα αποτελέσματά του· κι ενώ στο βλέμμα της το παράπονο είχε πολλαπλασιαστεί και στο μυαλό της στριφογυρίζαν τα αιώνια γιατί: “γιατί σε μένα;”, “γιατί εγώ;” ...

Γιατί: μια λέξη που την λέμε όλοι μας από μικρά παιδιά: ζητώντας εξηγήσεις, για πράγματα διάφορα και απορίες. Την έχουμε πει όλοι μας. Κανένας, μα κανένας δεν ξέφυγε από αυτό τον πειρασμό. Το θέμα είναι προς ποιους την απευθύνουμε, κάθε φορά, αυτή τη λέξη· κι οι τραγωδίες έρχονται σαν δεν μπορούμε να την απευθύνουμε πουθενά, εκτός από εμάς τους ίδιους... Οι τραγωδίες είναι γεμάτες με “γιατί”. Οι τραγωδίες φτιάχνονται από “γιατί”. Τέτοια “γιατί” που δεν μπορεί κανείς να απαντήσει. Τέτοια “γιατί” που μοιράζουνε στη μέση, ακριβώς, το δίκιο και το άδικο, τη μέρα και τη νύχτα.

Ο έρωτας ειν' απ' την φύση του κάτι το τραγικό κι ο “από μηχανής του ο θεός” ειν' η αγάπη. Ο έρωτας έχει εντός του τον θάνατο, σαν αρχικό συστατικό. Αμέτρητα σπερματοζωάρια πεθαίνουνε, κάθε φορά, πάνω στην “πράξη”. Κι η “πράξη” διαρκεί ελάχιστα και η ζωή αυτών καθόλου. Είναι αυτό και μοίρα και μέσα της η τύχη ειν' αυτή που δίνει την ευκαιρία σε ένα και μοναδικό σπερματοζωάριο να επιβιώσει, να πορευτεί και να αντέξει ως την ένωση με το ωάριο για να προκύψει άνθρωπος, για να προκύψει χρόνος. 

Για να προκύψει άνθρωπος, για να προκύψουν άνθρωποι. Άνθρωποι που να μάχονται και να ηγεμονεύουν, άνθρωποι που να προσπαθούν να επιβληθούν, να φτάνουν και στο έγκλημα για κάποιο πάθος τους τρελό, για κάποιο έρωτα τυχαίο, και να μην αρνούνται την υποταγή σε ένστικτα πρωτόγονα, ζωώδη.

Κάποιοι από τους ανθρώπους γυρεύουν στην ζωή τους την αγάπη, ψάχνοντας να εκφράσουν και να εκφραστούν μέσα από αυτή και να την επιβάλλουνε, ως αγαθό, όπως πραγματικά αξίζει. Αυτοί οι κάποιοι είναι που κάνουνε το γένος το ανθρώπινο να ξεχωρίζει... Αγάπη είναι ο καλός θεός, που μάχεται ότι κακό υπάρχει κι είναι η αγάπη, μόνο, που μπορεί την θεία πράξη του έρωτα να την αναβαθμίσει και να την καταστήσει άγια, μες στη ζωή που ζούμε.

Αυτές ήταν οι σκέψεις που συντοφεύαν την Δανάη ολόκληρη εκείνη την ημέρα. Μέχρι που ήλθε η επόμενη, μέχρι που ήλθε το απόγευμα της επομένης μέρας.

Απόστολος Βεργής