Γρήγορα ξεκίνησαν για το δωμάτιο του ξενοδοχείου, γρήγορα έφτασαν εκεί και γρήγορα (αφού εκείνος πρώτα τήρησε το “τυπικό” του μπάνιου) βρέθηκαν να κάνουν έρωτα – εκείνος με “την ψυχή στο στόμα” απ' το άγχος και εκείνη προσπαθώντας, κατά την διάρκεια της “πράξεως”, να τον καθυστερεί, μπας και προλάβει και γευτεί λιγάκι “γλύκα”, τελειώνοντας ταυτόχρονα την πορεία της στον χώρο της πορνείας. Εκείνος δεν άντεξε και πολύ, τέλειωσε γρήγορα. Ντύθηκε γρήγορα, πλήρωσε γρήγορα και εξαφανίστηκε, αφήνοντάς την μόνη στο κρεβάτι, γυμνή, να μην έχει νιώσει έστω κάτι από έρωτα στο όμορφο κορμί της.
Τον λυπήθηκε. Κατάλαβε ότι αυτό τον άνθρωπο, κάτι τον βασάνιζε και του 'κανε αγχώδη τη ζωή: Μπορεί να 'ταν ο γάμος του μια αποτυχία, μπορεί να 'χε προβλήματα με τη δουλειά του. Κι όμως, εξωτερικά έδειχνε μια χαρά άνθρωπος· μόνο που βιάζονταν πολύ για κάποιον λόγο.
Για 'κείνη βιασύνη δεν υπήρχε. Υπήρχε χρόνος αρκετός μέχρι να 'ρθει του γυρισμού η ώρα. Και ήταν μόνη της· εκείνη, το γυμνό της σώμα: ο εαυτός της... Κυλίστηκε πάνω στο άδειο το κρεβάτι, σα να 'ταν μια μικρή παιδούλα. Η τριβή με το σεντόνι του κρεβατιού την έκανε να ανατριχιάσει. Ελεύθερη πια ονειρεύονταν τον έρωτα όπως τον ήθελε, τον έπλαθε όπως τον ήθελε, τον αισθανόταν...
Ακούμπησε με τα χέρια τις θηλές της. Ένιωσε την σκληράδα απ' τις ρώγες της. Μια σκληράδα που κατά την συνεύρεση πιο πριν με τον “πελάτη” δεν είχε προλάβει να γενεί πραγματικότητα. Πια όμως υπήρχε. Υπήρχε και ερεθισμός. Κι αυτό έκανε το δεξί της χέρι να κατέβει προς τα κάτω,... να χαϊδέψει το εφήβαιο της και να οδηγηθεί πάνω και μέσα το ερεθισμένο της αιδοίο. Αισθάνθηκε την προσωπική της υγρασία, αισθάνθηκε το προσωπικό της ξέσπασμα, αισθάνθηκε το φούντωμα της κλειτορίδας της να την οδηγεί κάπου αλλού... Κι όταν τα δυο της δάχτυλα παραβίασαν την είσοδο της ομορφιάς της, είδε να είναι πάνω της, μαζί, και οι τρεις “πελάτες”, να προσπαθούνε να την ικανοποιήσουν και οι τρεις μαζί, να την τυραννούν, να μην τα καταφέρνουν. Μέχρι που είδε στην σκηνή να μπαίνει ο Αλέξανδρος γυμνός· έτσι όπως τον έβλεπε σαν ονειροπολούσε – να μπαίνει και σε μια στιγμή να χάνονται οι άλλοι. Να μπαίνει, να την αγκαλιάζει τρυφερά, να της φιλά όλο το σώμα, να της κάνει έρωτα, να της προσφέρει την αγάπη του, να της προσφέρει σαν μια λύτρωση επάνοδο στα όνειρα τα παιδικά, μέσα απ' έναν οργασμό, έναν οργασμό απόλυτο, γεμάτο με αγάπη, γεμάτο με επιστροφές, γεμάτο αμαρτίες.
Κραύγασε, ένιωσε το χέρι της να είναι μούσκεμα, είχαν βραχεί και τα σεντόνια. Ήταν μία υπέροχη στιγμή, ήταν η πιο υπέροχη στιγμή της. Αλλά και πάλι ήταν μόνη και η στιγμή ήταν μοναχική, σε ένα όνειρό και πάλι, σε μια απόσταση απ' την πραγματική ζωή. Ήτανε όμως δυνατή στιγμή. Ήταν γιατί μέσα από εκείνη την στιγμή, η Δανάη ξεπενούσε τις τρεις ερωτικές στιγμές που είχε ζήσει στην πορνεία. Γιατί, τότε, έκανε κάτι για 'κείνη, για πάρτη της, για τον εαυτό της. Ανολοκλήρωτο μονάχα με την έννοια της έλλειψης, ως οντότητα, του άλλου του μισού, ολοκληρωμένο όμως σαν συνείδηση, κι αυτό, ήταν εκείνη τη στιγμή, για την ίδια, πολύ σημαντικό, γιατί ήταν ο δρόμος της, γιατί ήταν ο εαυτός της...
Απόστολος Βεργής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου