Tο “παραμύθι” θα τελείωνε και θα 'πρεπε να ψάξει ή να φτιάξει κάποιο άλλο· μόνη ξανά· μόνη απέναντι στο μέλλον. Ίσως ν' αντάμωνε, κάποια στιγμή, στην καφετέρια του εμπορικού κέντρου που είχε αρχίσει να πηγαίνει τακτικά, τον δημοσιογράφο. Ίσως στον δρόμο της να έβρισκε κάτι καινούριο – ήθελε να 'ναι κάτι εξαιρετικό. Περνώντας το προηγούμενο απόγευμα στο κρεβάτι με τον ηλικιωμένο κι εξουσιαστικό άνδρα, είχε αλλάξει. Κατάλαβε πως έπρεπε να θέτει στόχους στο “τέλειο”, στην ουτοπία. Και, τι είναι στον έρωτα η ουτοπία; Μία φανταστική ερωτική βραδιά, δίχως συνέχεια, ή μία σχέση με τα πάνω και τα κάτω της, μα με πολλή αγάπη;
Πιθανών για εκείνη η ουτοπία ήτανε ο Αλέξανδρος – για άλλη μια φορά ταξίδεψε ο νους της σ' εκείνον: Θυμήθηκε άλλη της μια παρακολούθηση: Ένα χειμωνιάτικο απόγευμα που τον παρατηρούσε να διαβάζει πίσω απ' το παράθυρό του, έχοντας αναμμένο μοναχά ένα μικρούλι πορτατίφ. Είχανε μεγαλώσει πλέον και οι δυο. Πηγαίνανε στο λύκειο και βρίσκανε την ολοκλήρωσή τους, ως άνθρωποι, εις την προχωρημένη εφηβεία.
Τον κοίταζε. Είχανε μεγαλώσει τα μαλλιά του αρκετά κι ήταν στιγμές που μέσα τους χανόντουσαν οι δύο του παλάμες καθώς έκανε προσπάθειες να στηριχθεί – και κάπως να ξεκουραστεί απ' τις πολλές του σκέψεις. Κάποια στιγμή σήκωσε προς τα πάνω το κεφάλι του.
Η Δανάη αισθάνθηκε πως την κοιτούσε, αισθάνθηκε ότι διασταυρώθηκαν τα βλέμματά τους. Δεν ήταν σίγουρη, το ήθελε όμως πολύ. Ήθελε από κείνον να την δει, να την ανακαλύψει, να της ξεγυμνώσει το σώμα – την ψυχή, να γίνει εραστής της, να γίνει ιδανικό, να γίνει μια κατακτημένη από κείνη ουτοπία.
Είχε το βλέμμα του κάτι από παράπονο, κάτι από ονειροπόληση, κάτι από σοφία, αλλά, και μια μελαγχολία, που κάπως ανεξήγητα, του έδινε γοητεία πιο πολλή. Αυτό ήταν... Ήταν ερωτευμένη με εκείνον. Ήταν ερωτευμένη και θα έμενε για πάντα... Άραγε να την είχε δει, να την είχε προσέξει; Αυτό το ερώτημα είχε επανέλθει και την βασάνιζε ξανά κι ας είχανε περάσει τόσα χρόνια.
Απόστολος Βεργής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου