Αντίκρισε έναν άνθρωπο διαφορετικό απέναντί της. Έναν άνθρωπο που δεν είχε καμία σχέση με τον νεαρό που είχε συνευρεθεί πριν δυο ημέρες: Κοντά στα εξήντα, όχι χονδρός, με λίγη φαλακρίτσα και με τα λιγοστά του τα μαλλιά να 'ναι ψαρά... Φορούσε ένα πανάκριβο κοστούμι και στα χέρια κρατούσε μια τσάντα φίρμας, χρώματος καφέ: Επιχειρηματίας, τραπεζικός ή άνθρωπος υπουργείου... Η Δανάη προσπαθούσε να καταλάβει “τι ρόλο έπαιζε” αυτός ο άνδρας από το στιλ, από το φέρσιμό του, απ' την φάτσα. Αμέσως τον αντιπάθησε. Ακόμα και το μίλημά του είχε κάτι το απότομο μα και συγχρόνως υποκριτικό που την έκανε να ταραχθεί. Όμως έπρεπε να τον ακολουθήσει στο δωμάτιο και στις ορέξεις του να υποταχθεί ως πόρνη, ως μια γυναίκα “εξυπηρετήσεως” εκείνου. Δεν υπήρχε περίπτωση να τον αποφύγει, γιατί, στην ουσία, ήθελε να την κάνει και αυτή την δοκιμή· προσπαθώντας να εξαντλήσει ακόμα και την τελευταία της ελπίδα.
Ανέβηκαν... Εκείνος προσπαθούσε να δείχνει ευγενικός, να κρύβει ότι βαρβαρότητα υπήρχε στην ψυχή του. Οι “περιορισμοί” που έγραφε στην “αγγελία” της η Δανάη, λειτουργούσαν ως φρένο. Στο δωμάτιο εκείνος πήγε αμέσως στο μπάνιο και η Δανάη γδύθηκε, μένοντας να τον περιμένει στο κρεβάτι. Όταν εκείνος βγήκε από το μπάνιο, βγήκε γυμνός και περήφανος για τα σπουδαία του “προσόντα”, που πραγματικά, την ηλικία του την ξεπερνούσαν... Κείνο, όμως, από επάνω του, το αποκρουστικό, δεν έλεγε να φύγει· κι ήταν και τα αγγίγματά του, αδέξια και βίαια – κάποια στιγμή η Δανάη του έκανε νόημα να μην την σφίγγει, καθώς είχε αρχίσει να πονάει.
Πραγματικά, ήταν απαίσιος. Επέλεγε “στάσεις” που έκανα την Δανάη να αισθάνεται μειονεκτικά κι ούτε μία στιγμή δεν έδειξε να νοιάζεται για την ικανοποίηση κι εκείνης. Έπρεπε να τον υπομείνει. Έπρεπε μαζί του να κολυμπήσει σε μια λίμνη ερωτικού υποβιβασμού, καθώς τα λόγια που της έλεγε κατά την “πράξη” ξεπέρναγαν την προστυχιά κι έφταναν ως τον εξευτελισμό της ως γυναίκα. Αυτά τα λόγια του την έκαναν τελικά να αισθανθεί την πιο μεγάλη αηδία ... Μετά κάποια λεπτά έκλεισε τα μάτια της κι άρχισε να μετράει. Να μετράει μέχρι που εκείνος τέλειωσε, βρίζοντας και προσπαθώντας να της δείξει ότι ήταν “εξουσία”. Φρόντισε δε να τελειώσει προσπαθώντας να την “βρει” στο πρόσωπο, να την “βρομίσει”, να την κάνει να αισθανθεί “μαγαρισμένη”... Και η Δανάη ένιωσε ακριβώς αυτό: “μαγαρισμένη” - αμέσως έτρεξε, για να πλυθεί, στο μπάνιο, να βγάλει από πάνω της την βρώμα... Και αν από το πρώτο της το πείραμα είχε κερδίσει κάτι· εκείνο το απόγευμα ειχ' αισθανθεί πραγματικά το τι θα πει πορνεία...
Εκείνος, φεύγοντας, της πέταξε τα χρήματα επάνω στο κρεβάτι, αρκούμενος να πει μονάχα ένα : “καλή είσαι”... Ναι, ήταν καλή, ήταν πολλή καλή, ήταν πολλή καλή για κείνον. Τόσο καλή που δεν του άξιζε. Τόσο καλή που της άξιζε ένα μονάχα πράγμα: η αγάπη.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου