Πριν λίγο είχε ανοίξει το καρτοκινητό: το καρτοκινητό του πειραματισμού, το καρτοκινητό της αμαρτίας· ή μήπως το καρτοκινητό της απευθέρωσής και της επιστροφής της. Ποιας επιστροφής; Μήπως μίας επιστροφής στα παιδικά της χρόνια. Σταμάτησε σε μια καφετέρια που ήταν στο ισόγειο ενός μεγάλου εμπορικού κέντρου. Χώθηκε ανάμεσα στους άγνωστους. Έπιασε το πιο απομακρυσμένο απ' τα τραπέζια που βρίσκονταν μπροστά στο τζάμι. Ήξερε ότι κι εκείνη τη φορά την ακολουθούσαν κάποια μάτια. Δεν την πείραξε. Ήδη βημάτιζε προς την απελευθέρωσή της. Φορούσε ένα μακό μακρύ φόρεμα, που είχε τεράστια σκισίματα δεξιά κι αριστερά και άφηνε να διαγράφονται επάνω του τα πάντα. Δεν φορούσε εσώρουχα. Το έκανε αυτό για πρώτη της φορά, ξεκινώντας ουσιαστικά τους πειραματισμούς της. Άραγε, παρατηρώντας την, πόσοι να καταλάβαιναν ότι δεν φόραγε εσώρουχα; Τι να σκεφτόταν; Ότι ήταν μία νυμφομανής; Ότι ήταν μια πόρνη; Ή ότι ήτανε μια από τις καινούριες σταρ που συνηθίζουνε να κάνουν κάτι τέτοια. Μέχρι να της φέρουν τον καφέ χάζευε το καρτοκινητό. Τον καφέ, της τον έφερε μια σερβιτόρα που ήταν κι εκείνη όμορφη – έδειχνε και πιο όμορφη μέσα στην στολή που φόραγε εκείνη την ημέρα. Της έκανε ένα κοπλημέντο. Εκείνη την ευχαρίστησε και έφυγε χαμογελώντας.
Βρέθηκε ξανά μέσα στην μοναξιά της. Έπεσε και πάλι στο πηγάδι με τα συναισθήματα που ήτανε ο ίδιος της ο εαυτός. Σταύρωσε τα πόδια της. Το μάκρος του φουστανιού της την προστάτευε από την άμεση έκθεση του ιερού της του σημείου. Μια διαπίστωση που είχε κάνει ήταν πως η υπόνοια στον έρωτα είναι πιο ερεθιστική από την έκθεση την απευθείας. Αυτό το λίγο που λείπει, που κρύβεται, είναι αυτό που συμπληρώνεται από την φαντασία, είναι αυτό που φτιάχνει το “ιδανικό”, είναι αυτό που βοηθάει τον ερεθισμό, είναι αυτό που προσωποποιεί το όνειρο, παράγοντας την ηδονή, παράγοντας τον πόθο. Κι έπειτα έρχεται και βρίσκεται παντού η φαντασία κορυφώνοντας την στιγμή, φτιάχνοντας οργασμούς, ανοίγοντας τον χρόνο.
Το μεσημέρι πλησίαζε. Προσπαθούσε να παραμένει ψύχραιμη και να μη δείχνει την όποια αγωνία της – να μην την δείχνει και στον ίδιο της τον εαυτό. Πρώτη φορά είχε κάνει έρωτα μ' έναν εξ ίσου άπειρο με εκείνη νεαρό. Ήταν κάτι το στιγμιαίο σε εποχή διακοπών. Είχε νιώσει καλά μα δεν συνέχισε. Άλλωστε δεν άργησε να παντρευτεί και έκτοτε ο μοναδικός άνδρας με τον οποίο έκανε έρωτα ήταν ο σύζυγός της. Έτσι ήταν τότε... Κι ήταν σαν χθες κι ήταν σα να μην είχαν περάσει χρόνια... Ή μήπως είχαν περάσει; Ίσως. Αισθάνονταν ότι πλησίαζε η αλλαγή – μια αλλαγή που στην αρχή της θα την έβρισκε με λίγες μόνο “εμπειρίες”.
Κοίταξε τα χέρια της. Το δέρμα της ήταν βελούδινο, είχε μια τρυφερότητα όμοια με την τρυφερότητα που την ανάγκη της την είχε η ψυχή της. Θα έβρισκε την τρυφερότητα μες στην πορνεία; Φαντάζονταν διάφορα. Φαντάζονταν πελάτες όμορφους κι ευγενικούς, νέους ή μεγαλύτερους... Μα και ο σύζυγός της ήταν ευγενικός. Ναι, ήτανε όμως κι αδιάφορος. Αδιάφορος, όχι στο να την πάρει και να πάνε κάπου, αδιάφορος για την ίδια, για τις ανάγκες της, για τρυφερότητα, για αγκαλιά, για την στοργή πουυ τόσο της ήταν αναγκαία, που τόσο λαχταρούσε, που τόσο ονειρεύονταν.
Απόστολος Βεργής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου