Παλιά σε τέτοιες περιπτώσεις οι γυναίκες παραιτούνταν. Κλείνονταν σπίτι. Αποδεχόταν τον ρόλο τους, περιμένοντας το τέλος... Την σήμερον ημέρα; Σ' αυτή εδώ την εποχή τα πράγματα αλλάζουν. Αλλάζουν μεν, αλλά με σύστημα: μπρος – πίσω· και μπόλικη υποκρισία, φυσικά... Και βέβαια το να χριστεί κανείς επαναστάτης εμπεριέχει μέσα του και ρίσκο – ρίσκο προσωπικό, κι αυτό το ρίσκο όποιος επιχειρεί πρέπει να το αναλαμβάνει· διαφορετικά ειν' ένα τίποτα, μία ελάχιστη αξία. Ο επαναστάτης πρέπει να είναι έτοιμος να λοιδορείθει, να τον απαρνηθούν ακόμα και οι δικοί του ή και να τους απαρνηθεί κι αυτός· πρέπει να είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει ακόμα και τον ισχυρότερο τον πόνο που υπάρχει· πρέπει μα ξέρει πως μπορεί και να πεθάνει – κι ίσως να μην δικαιωθεί ποτέ. Όμως αν ειν' πραγματικός οφείλει να τολμήσει. Οι τραγικοί άνθρωποι είναι συνήθως επαναστάτες που δεν τόλμησαν ή, επαναστάτες που πήραν τον αντίθετο το δρόμο τελικά. Γιατί ο επαναστάτης, δίνει την πρώτη του μεγάλη μάχη με τον ίδιο του τον εαυτό, με την συνείδησή του. Κι επαναστάτης ειν' ο καθένας μας, κάθε φορά που έρχεται και για κείνον η στιγμή να κόψει έναν “ Γόρδιο Δεσμό” και το τολμάει – τολμάει να απαρνηθεί τα ψέματα και να δημιουργήσει την αλήθεια. Γιατί επαναστάσεις υπάρχουν και μεγάλες και μικρές – και πολύ μικρές, προσωπικές, όπως κι αντι – επαναστάσεις, που είναι καταστάσεις προσαρμογής στην ηθική και στα ζητούμενα μίας ζωής συμβατικής, μιας καταπίεσης που σου λεν : “απόλαυσέ την”, αφού να τη ξεπεράσεις δεν μπορείς...
Απόστολος Βεργής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου