Απόσπασμα από το μυθιστόρημα: Οι απαντήσεις
Σήμερα ξύπνησα νωρίς. Παράξενο, μα, τελευταία, ακόμα και ο ύπνος με κουράζει• και το γιατί δεν ξέρω. Έχω ξύσει τα μολύβια μου αρκετές φορές και περιμένω. Και περιμένω τι; Εσένα; Την αύρα σου; Κάποιες εικόνες; Ή, μήπως, μια κούπα με καφέ; - Tres banal. Μα, όπως ο καθείς μαθαίνει: Κάποτε γνώρισα μια γηραιά κυρία που 'ψαχνε για να βρει χαρούπια για να τα αγοράσει. Χαρούπια σε τούτους τους καιρούς; Κι όμως, Τίνα μου, εκείνη η γυναίκα είχε επιβιώσει κατά την κατοχή τρώγοντας χαρούπια και 'κείνη η συνήθεια της ανάγκης, επέκεινα, της έγινε συνήθεια καθημερινή κι έτρεχε στα μανάβικα και έδινε παραγγελίες.
Όπως ο καθείς μαθαίνει, κι εμείς ακόμα, όπως μάθαμε. Όπως μας μάθαν, όπως αλλάξαμε μετά, όπως διαμορφωθήκαμε. Σκέφτομαι πολλές φορές ότι πια τι μοναδικό μου μέλλον είναι να ψάχνω για να βρω την γνησιότητα. Να βρω την γνησιότητα. Πού να την βρω; Να την βρω στις παλαιολιθικές κουβέντες των δήθεν προοδευτικών πολιτικών; Να την βρω στις φιλτραρισμένες εκατό φορές ειδήσεις; Να την βρω στους πεθαμένους φιλοσόφους; Στους πεθαμένους ποιητές; Στις ουτοπίες τις οποίες διαρκώς εκμεταλλεύονται τα κόμματα και οι θρησκείες; Ο φίλοι πλέον λιγοστεύουν, στενεύουν και τα περιθώρια για έρωτες πραγματικούς και νέες σχέσεις, οι τέχνες έχουνε βιομηχανοποιηθεί, ο χρόνος τρέχει. Μόνο τα παιδικά μας χρόνια προσπαθούνε κάτι να μου πουν κάθε φορά που ανοίγω κάποιο άλμπουμ με παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Μόνο τα παιδικά μας χρόνια και εσύ. Ναι εσύ Τίνα. Εσύ, μα να μην έχεις ενοχές ή για εμένα κάποιο μίσος: Ότι δεν έγινε - δεν έγινε και ότι μένει - μένει... Και, ευτυχώς που μένει, γιατί αρχίζω να πιστεύω ότι μέσα σε αυτό υπάρχει η όποια γνησιότητα γίνεται να υπάρχει.
Τελευταία έχω αρχίσει να χαλάω: Ακούω Μόνικα, Μπομφίλου και Νταλάρα, βλέπω Pazolini και Godard, μαθαίνω μαντολίνο, γράφω για ανέραστους δολοφόνους που η στάση της ζωής τους είναι: να εκδικούνται, αγοράζω και διαβάζω μόνο ποίηση - συν κάποια άλμπουμ με εικόνες από πίνακες ζωγραφικής κάποιων από τους σουρεαλιστές που τις χαζεύω τα απογεύματα κάθε που κάποιος σταυρωτής καρφώνει δυνατά στου κόσμου την καρδιά ένα καρφί ακόμα. Σαν είμαι μόνος μου μένω γυμνός, μέσα στον κόσμο μασκαρεύομαι - όχι , δεν μασκαρεύομαι, με ντύνουν μασκαρά οι νόμοι, οι θεοί, τα πρέπει, όλα τα μείον τα οποία δεν τα έφτιαξα εγώ.
Έρχονται μέρες γιορτινές, αναρωτιέμαι:αν κανείς αξίζει να γιορτάζει κάτι πέρα από την τραγωδία. Την τραγωδία που 'χει πάντα πρόσωπο και που περιλαμβάνει και τον έρωτα που στην πραγματικότητα είν' ένας θρήνος• κι η μοναξιά, αχ αυτή η μοναξιά, να συμβολίζει τους καιρούς μας. Αχ, συνηθίζουμε, προσαρμοζόμαστε. Αχ πόσο εύκολα προσαρμοζόμαστε στο ψέμα• ύστερα, άλλοι ψάχνουνε για την μετά θάνατο ζωή, άλλοι ιερουργούν έναντι αργυρίων, άλλοι κουνούν σημαίες, άλλοι δολοφονούν στο όνομα μιας πατρίδας ή ιδέας, άλλοι καταστρέφονται, εξορίζονται, πεθαίνουν. Κι εντέλει, δεν ξέρω πώς, αυτοί που αντιστέκονται πρέπει να θεωρούν την εξορία δεδομένη• τώρα, αν θα εξοριστούν σε ένα ξερονήσι ή σε ένα μπαλκονάκι πολυκατοικίας κι εντός μονίμου ανεργίας, τι σημασία έχει;
Βεβαίως, συνεχίζουν να βαδίζουνε οι εποχές• δεν είν' καθόλου μακριά το καλοκαίρι• ούτε καν ο επόμενος χειμώνας• και οι εφημερίδες καθημερινά ν' αποθηκεύονται δε διάφορα αρχεία, αναμένοντας τους απολογητές και τα αντικειμενικά Θηρία της Αποκαλύψεως. Γιατί, Τίνα μου, αντικειμενικά ειν' μόνο τα Θηρία και οι Ερινύες• κι όλοι εμείς αδύναμοι και τραγικοί απέναντί τους. Γιαυτό σου λέω: αξίζει να τιμάται με γιορτές μόνο η τραγωδία.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου