ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΒΑΣΙΛΙΚΗ

ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΒΑΣΙΛΙΚΗ

《Μόνοι μας σε  μια πίστα. Αυτό ήταν το ένοχό μας μυστικό. Αυτό; Μόνο αυτό; Μα ήταν δύο - ποιο από τα δύο; Ήταν το “μόνοι μας” ήτανε και η “πίστα” . Σ' αφήνω να διαλέξεις. Άλλωστε τότε ο έρωτας ήσουν εσύ - εγώ απλώς σε παρακολουθούσα.
》Ήσουν τα στήθη σου, ήσουν η μυρωδιά σου, ήσουν η ξενική σου προφορά, ήσουν εκείνη η ελιά, η τελευταία πριν απ' το ακρογιάλι. Ήσουν η ποίηση ή η εκκίνηση ενός  βελούδινου ονείρου γεμάτου σάλιο, σπέρμα, ξενοδοχείο, θάλασσα, βροχή, πικές κουβέρτες και βαθιές αναπνοές. Βαθιές, όμοιες ακριβώς με τη θάλασσα. Βαθιές και ο αόριστος να τις τραβά προς το αιδοίο σου - και οι πληγές στην πλάτη μου θα με πονούν για πάντα.
》Θα με πονούν γιατί θα σε θυμάμαι, θα με πονούν όπως κι εσένα θα πονάνε οι πληγές  που 'χουν απ' τα φιλιά μου οι μηροί σου: Πληγές  ερωτικές, αθάνατες, μυστήριες όπως ο Άδης και ποθητές όπως το αίμα του Χριστού, όπως κάθε γερή μεταλαβιά που προεκτείνει το ταξίδι.
》Μόνοι μας σε μια πίστα, σ' ένα επίπεδο κρεβάτι• κι απ' το παράθυρο η θέα προς το πέλαγο να είναι βρόχινη, μεγαλοβδομαδιάτικη, θλιμμένη, όπως τελευταίος ο κοινός μας οργασμός, όπως οι τελευταίοι ασπασμοί μας, όπως τα δάκρυα την Παναγιάς που επαναλαμβάνονται στα μάτια κάθε μάνας που πονάει》.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ