ΑΠΟ ΤΟ ΕΝ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΑΠΟ ΤΟ ΕΝ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Το πεδίο που ονομάζεται κόσμος, δεν είναι κάτι μονοσήμαντο, δεν είναι κάτι αδιαίρετο, δεν είναι κάτι ομοιογενές, δεν είναι κάτι διαρκές. Ο διαχωρισμός και η διαφοροποίηση είναι δυο διαρκείς και κοινωνικά δομικές διαδικασίες -  ο διαχωρισμός και η διαφοροποίηση, όχι μόνο των όντων, αλλά και των εννοιών, των φαινομένων και του λεγόμενου: "αγνώστου - υπερφυσικού". Η διαφοροποιημένη υφή του κόσμου μας, παράγει πράξεις και αντιλήψεις διαφορετικές - παράγοντας τον υποκειμενισμό και την δημιουργία των σημασιών στην γλώσσα, στον (δι αυτής) λόγο, στα αποτελέσματα. Συμπέρασμα: μετά από την διεύρυνση των σημασιών, δεν υπάρχει, ούτε "όλον", ούτε "απόλυτο", ούτε μονάχα "ένας δρόμος" που να οδηγεί στο μέλλον (όπου μέλλον: και χρόνος μα και χώρος).

Οι κοινωνίες αποτελούνται από μοναδικότητες - χρηστικά αυτές ομαδοποιούνται με βάση κοινά τους τα μακρο - χαρακτηριστικό. Η μη ύπαρξη του απολύτου σχετικοποιεί τις μοναδικότητες δια των μεταξύ των σχέσεων - αυτές οι σχέσεις είναι που παράγουν τις αντιδράσεις σαν γίνονται προσπάθειες ολοποιήσεων· ξεκινώντας από το εν, για να οδηγηθούν τελικά στην επανάσταση - που δεν είναι απαραίτητο να είναι "πολεμική", αλλά μπορεί να είναι και αόρατη (βλέπε: επανάσταση υψηλής τεχνολογίας).

Σκεπτόμενοι ξεφεύγουμε από την φυσική μας (ζωώδη) υφή. Σκεπτόμενοι γινόμαστε άνθρωποι (παράφραση Ντε Καρτ). Σκεπτόμενοι μαθαίνουμε να έχουμε και απαιτήσεις - δεν είναι τυχαίο ότι οι ολοκληρωτισμοί πυροβολούν την σκέψη και: "στόχος είναι το μυαλό" (Κ. Γώγου). Οι απαιτήσεις που αφορούν την ποιότητα της βασικής ζωής είναι οι πλέον δίκαιες απαιτήσεις - μαραζώνοντας οι ποιοτικές απολαβές των μελών από τις κοινωνίες, δημιουργούνται προϋποθέσεις εξεγέρσεων και ξεκινούν ζυμώσεις.

Οι επαναστάσεις ξεκινούν απ' το μυαλό - από την σκέψη. Ξεκινούν από την δημιουργία του: "τι θέλουμε να αλλάξουμε", αρχίζοντας από τον κάθε ένα σκεπτόμενο άνθρωπο και έπειτα ανοίγονται, συνθετικά, στις κοινωνίες. Το: "τι θέλουμε να αλλάξουμε" αποτελεί την ταυτότητα κάθε επαναστάσεως - η αδυναμία αναπτύξεως του: "τι θέλουμε να αλλάξουμε", αποδυναμώνει το Είναι της επαναστάσεως και της ορμής που πρέπει αν υπάρξει για να παραχθεί, εντέλει, αποτέλεσμα.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ