Από το μυθιστόρημα: Το ονειροπόλο παιδί

Από το μυθιστόρημα: Το ονειροπόλο παιδί

Γυρίζοντας στο σπίτι ο Βασιλάκης αναπολούσε τις στιγμές που 'χε βρεθεί μπροστά από το κινηματογραφικό πανί και τις σκηνές που είχε  παρακολουθήσει, διχασμένος ανάμεσα στο τώρα και στο όνειρο, διχασμένος – γνώστης μιας αποκλειστικά δικής του τραγικότητας, διχασμένος ανάμεσα στην υπαρκτή Ελένη  και στην ανύπαρκτη και άπιαστη Ειρήνη. 

Η τάση των τραγικών ανθρώπων (αυτή που τους κάνει τραγικούς), είναι ότι αναζητούν το άπιαστο, είναι ότι αναζητούν την ουτοπία. Και η ανάγκη εύρεσης ανορθόδοξων οδών για να το καταφέρουν, τους καταπιέζει διαρκώς και τους πληγώνει. 
Σε μία τέτοια περιδίνηση είχε βρεθεί κι ο Βασιλάκης: Ονειρεύονταν πληγώνοντας τον εαυτό του,  ονειρεύονταν  δημιουργώντας μέσα του όλο και μεγαλύτερες πληγές,  κάνοντας να τρέχει, σαν απ' αστείρευτη, πηγή το αίμα της ψυχής του. 
Στοίχειωναν μέσα του: η ύπαρξη χωρίς την ύπαρξη, ο χρόνος, που σαν υπεύθυνος ζωγράφος θα έβαφε πολύ σύντομα ξανά τα φύλλα απ' τα δέντρα κίτρινα, η αγάπη, η πίστη (και πίσω από αυτή: αινίγματα σοφών), κι η ποίηση ανθρώπων φωτεινών, να αγωνίζονται να βρουν τις λύσεις του “πώς γίνεται;”, τις λύσεις της ευθύνης.

Δίχως ανθρώπους να μετρούν, τι νόημα θα είχε, τελικά, η ύπαρξη του χρόνου ; Τι νόημα θα είχαν: οι απουσίες, οι αναμονές, οι σχέσεις, η αγάπη; Η αγάπη είναι χρόνος, είναι μνήμη, είναι και προσμονή. Είναι αυτό που λέμε ύπαρξη και γώση και ψυχή.

Και τελικά, κυλιόταν στο κρεβάτι του και προσπαθούσε κάθε σκέψη του να απλουστεύσει και να την κάνει διαχρονική κι άξια να υπάρχει. Κι ή άλλη μέρα ήταν Κυριακή – ένα κενό ανάμεσα στων ημερών τις μάχες.

Απόστολος Βεργής