Ο πειρασμός που δεν θα ξεπεράσω

(Ο πειρασμός που δεν θα ξεπεράσω)

Ανάμεσα στα σύννεφα
εκείνη περπατάει σαν σταγόνα.
Την βλέπω,
τα μάτια έχοντας κλειστά.

Παν' τρία χρόνια από τότε.
Την σιωπή θ' ακολουθήσει μια βροχή,
όπως εκείνης της βραδιάς
που σήμανε το τέλος.

“Βρίσκονται πάντα αφορμές...”, μου είχε πει...
Κι ίσως να είναι σήμερα 
της κρίσεως η μέρα,
κι ίσως είν' στον τοίχο οι σκιές
τα νέα μονοπάτια.

Πάλεψα με το είναι μου
στην Μεσοποταμία,
θεώρησα την μοναξιά
σαν εργαλείο.

Αργότερα τα δάκρυα, 
έλεος και αγάπη
θα ζητήσουν.
Θα γίνει η επιστροφή
ένας ακόμη πειρασμός
που δεν θα ξεπεράσω.

Απόστολος Βεργής