«O
άνθρωπος - υπολογιστής»
Δεν
υπάρχει κλάμα, όμως υπάρχει το κενό·
υπάρχει και ο κίνδυνος να απαγορευτεί
η «μπάλα»,
και τότε φίλε μου το «κορίτσι»
σου θα φύγει·
δεν θα 'χεις που να πας, θα σε προλάβει
η νυχτιά προτού να κάνεις πίσω. Κυβέρνησε
τον εαυτό σου. Μάθε να βλέπεις ως το
βάθος της ομίχλης. Ο ήλιος είναι ένα
λυπημένο μπλουζ, από αυτά που παίζουνε
στις αγορές οι μαύροι καλλιτέχνες. Άκου:
ουρλιάζουν τα σκυλιά και κροταλίζουνε
ξανά οι μπότες των «ταγμάτων
της εφόδου». Οι
αλήθειες έρχοντ' απ' τα βουνά, σαν άνεμοι
που το «μηδέν»
σαρώνουν, ρίχνουν τα βέλη και πληγώνουν
στην καρδιά, και τρέχει αίμα απ' το
κόκκινο φεγγάρι. Το φεγγάρι που ματώνει,
που κρύβεται στην πίσω τη μεριά, που
υποφέρει, που περιμένει, που μεθά, που
βρίζει τους ανύπαρκτους αστούς, πριν
βρει ξανά το δρόμο του, πριν κοιμηθεί,
πριν αρρωστήσει. «Μαμά
ειμ' άρρωστος! Μανά έχω και πάλι πυρετό!
Κοίτα τα μάτια μου: κοκκίνισαν, λυπούνται,
υποφέρουν... Μαμά πού είν' η λάμψη που
μου έταξες; Σςς... Ειν' μυστικό... Ειν'
μυστικό δικό μας».
Η σιωπή του χρόνου, το κοίταγμα του
Προμηθέα, του Χριστού, του Ανθρώπου που
κάηκε από μια μπόμπα... Του Ανθρώπους
που έσκασε στα χέρια του η μπόμπα - του
υπολογιστή...
AΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου