20.«Αποδημία»
Αστείο
μέγεθος το σύστημα· όπως, αφού καεί, ένα
τσιγάρο. ένα πούρο, ένα κάρβουνο.«Ακούς
από το γήπεδο τις μάχες;» «Παιδί μου τις
ακούω! Παιδί μου μείνε μακριά... Πίσω από
το γήπεδο έχουν στηθεί τα πολυβόλα, και
πρόλαβε και μάτωσε η μαύρη η σημαία. Παιδί μου μείνε μακριά! - Σε λίγο
ξημερώνει...». Το ραδιόφωνο παίζει «ρετρό»
- η νοσταλγία δίκασε και δικάζει, η
νοσταλγία δίχασε και διχάζει - είμαστε
η μεριά των τολμηρών, είμαστε η μεριά
των νέων που κρυβόμαστε πίσω απ' τους
σιδηροδρομικούς σταθμών, στοιχειώνοντας
σαν φαντάσματα τ' αρχαία τα βαγόνια.
«Καληνύχτα Βιετνάμ! Καληνύχτα Βερολίνο!
Καληνύχτα Αμπερντίν, Αμβέρσα, Λένινγκραντ!
- Ο Λένιν έφυγε νωρίς και έμειναν τα
χιόνια... Καληνύχτα Πλούτωνα, Άρη και
Κρόνε! - Ήσαστε κάποτε θεοί, και γίνατε
πλανήτες...» Η ύφανση του χρόνου είναι
γεμάτη «μαύρες τρύπες», αρώματα πεζά,
ανώνυμους σπουδαίους εραστές, μετάλλια
βαλμένα σε προθήκες. Ο χρόνος, ο χρόνος,
ο χρόνος... Ο χρόνος και το μάτι του, που
βρίσκει μες στα όνειρα: τη μνήμη, τη
λύση, την αξεπέραστη τη συνταγή - το
ολοκαύτωμα... Σε λίγο ξημερώνει...Ακούγονται
οι βροντές τον κεραυνών, ειν' μακριά -
δεν είναι κεραυνοί, είναι κανόνια. Σε
λίγο ξημερώνει. Βρισκόμαστε στο μέτωπο.
Βρισκόμαστε ψηλά. «Παιδί μου, τώρα θα
είναι πια για πάντα μέρα...»...
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου