Η ΔΙΑΡΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Η ΔΙΑΡΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Μυρωδιά από καπνό που καίγεται - όχι δεν ειν' τσιγάρο

στα διπλανά τραπέζια, σαν να 'χουν μαζευτεί πολλοί.

Η ελευθερία μου είναι τ' αστέρια που θα βγουν

πατρίδα μου είναι ο άνεμος, που πνέει

συνείδησή μου είναι η αγάπη -

το πρόσωπό της, ειν' το φεγγάρι, που θα βγεί.

Ο γλάρος, το ανορμήνευτο πουλί, μου γνέφει να περάσω

τα αυτοκίνητα, δεν επαρκούν για ν' αποδείξουν μιαν αξία.

Ένα κρασοπότηρο αδειανό και ένα πιάτο άδειο

στέλνουν μηνύματα συστήματος απεγνωσμένα -

όμως είμαι ελεύθερος και επιλέγω: ΕΛΕΥΘΕΡΊΑ

όμως είμαι Θεός και επιλέγω: ΜΟΝΑΞΙΑ -

σαν να ταυτίζονται αυτές οι λέξεις τελευταία...

Είναι όπως το κάποτε, που μοιάζει με το τώρα

ειν' σαν τις μέρες που θα ρθουν και τις μεγάλες νύχτες.

Προορισμός μου: τα όρια του πάθους.

Όραμά μου: η γυμνή γυναίκα, που βαπτίζεται σ' ένα τρελό ποτάμι.

Φυσική μου εξέλιξη: ο έρωτας.

Ζητούμενο: μια διαρκής κι ωραία επανάσταση να τρέχει.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΉ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΜΑΘΗΤΙΚΑ ΤΕΤΡΑΔΙΑ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ