ΤΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ

ΤΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ

Ηλιακό φως, κίτρινο, μετρημένο

βγαλμένο μες από την ζωή των μεγάλων διαταγών.

Τα καράβια ειν' μακριά - έχουνε φύγει

ο τερματισμός είναι μία αφέλεια - ένα σημάδι

από κάρβουνο, σ' ασβεστωμένο τοίχο.

Η Αγαθή παίζει με την παλιά της κούκλα

είναι το καλοκαίρι νικητής

το χάδι της βρίσκει αντικείμενο -

έναν τελείως μεταξένιο κόσμο αποχής.

Το παράθυρό της είναι ορθάνοικτο

τα καστανά της μάτια φτιάχνουνε την φωτιά -

διδάσκονται όλα τα άλλα

θρηνούνται όλοι οι νεκροί·

όλα τριγύρω ψάχνουνε να βρουν λίγο σκοτάδι·

για να προδώσουν, για να ματώσουν, για να αναπαυθούν.

Τα αυτοκίνητα ταλαιπωρούν τν λεωφόρο

τα βλέμματα τσακίζονται στο μπλε

τα μάτια της καταδικάζουνε τα γεγονότα·

ο ουρανός απέραντος, μιλά για στρατολόγους.

Το αστέρι της ψηλά στον ουρανό

ειν' αρκετά μικρό ακόμη -

οι φαντάροι, συνεχίζουνε τις μέρες να μετρούν

οι ταχυδρόμοι φέρνουν τα γράμματα

έστω και καθυστερημένα.

Τα περιστέρια είναι εκπρόσωποι του χρόνου·

μαύρα: χρόνος ελάχιστος κι ανάγκη

λευκά: χρόνος πολύς κι ελπίδα.

Κρύβονται στα μπαλκόνια και αυτά

και περιμένουνε να ρθει και να περάσει

η καταιγίδα.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΜΑΘΗΤΙΚΑ ΤΕΤΡΑΔΙΑ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ