Η ΝΙΚΗ ΤΩΝ ΨΑΡΙΩΝ

Η ΝΙΚΗ ΤΩΝ ΨΑΡΙΩΝ

(Αφιερωμένο στον παππού μου)

Ένα καφενεδάκι απ' τα παλιά, τα φτωχικά, με τις πλεκτές τις ξεφτισμένες τις καρέκλες. Απέναντι, ότι απέμεινε από μια αμμουδιά. Δεξιά - αριστερά, δυο σκιάχτρα καθορίζουν τις ζωές, όσων γυρίζουν πίσω· όσων αντέχουν· αυτών που επιζούν. Ο ίσκιος του μεγάλου πλάτανου, δίνει κάποιες ελπίδες. Και να και που ξεφύτρωσε μία μικρή πηγή, Ο άνεμος, κάνει πως κυνηγά ένα μπαλόνι - αυτό και χάνεται στα όρια του χάους. Ένα γέρος απλός, πίνει γλυκύ βραστό, φορά άσπρο πουκάμισο κι ασπρόμαυρο καπέλο. Είμαι παιδί, είμαι ένα παιδί της μοναξιάς, σαν όλα τ' άλλα. Όμως γνωρίζω... Ο γέρος, χαμογελαστός, μου δείχνει προς την θάλασσα. Έρχεται μία βάρκα· την βάρκα οδηγούν δύο μεγάλα ψάρια. "Μα πού είναι οι ψαράδες;", τον ρωτώ. Κι εκείνος, ισιάζοντας τ' ασπρόμαυρο καπέλο, μ' απαντά: "Μα δεν το ξέρεις εγγονέ, πως τελικά νικήσανε τα ψάρια;" .

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ - ΦΥΡΔΗΝ ΜΙΓΔΗΝ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ