ΑΝΟΗΤΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΕΝΟΣ ΧΑΜΕΝΟΥ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΟΣ

      Κι υπάρχουν βέβαια στιγμές, όπου κανένα νόημα δεν έχει να μιλήσεις, αφού η νύχτα κινείται ήδη προς τα μπρος, αναζητώντας μία εφαρμογή του δικαιώματος επιβολής, που έχει προς τα πάντα – η γυναίκα όμως, που ειν’ εκεί απέναντί μου, σ’ άλλον μιλά κι άλλον κοιτάζει. Κρατώ στα χέρια, εν’ από τα βιβλία μου· επεξεργάζομαι την ποιότητα χαρτιού του εξωφύλλου, αποσπώντας της εντελώς την προσοχή. Έξω η κυκλοφορία των αυτοκινήτων, πυκνώνει συνεχώς – αναρωτιέμαι, το που να βρέθηκαν τόσα πολλά λεφτά. Θα έδινα τα πάντα να χα εδώ κοντά μου ένα φίλο, ενώ εκείνη συνεχίζει στα κρυφά να με κοιτά· κάνω, πως κάτι γράφω. Από τις λέξεις, που κλεφτά κι εγώ ακούω, απ’ όσα συζητά με τον απέναντι της. Συμπεραίνω, ότι εγώ μ’ εκείνη, δεν έχω τίποτα κοινό – αφοσιώνομαι στο γράψιμο, μην δίνοντας καμία σημασία πια σ’ εκείνη. Αρχίζω να γράφω μία ιστορία, για την ζωή, στο τέλος του αιώνα, που μας πέρασε – γράφω με πάθος, ξεχνώντας εντελώς που βρίσκομαι. Όταν αργότερα, σηκώνω τα μάτια μου ψηλά· εκείνη ειν’ ακόμα εκεί απέναντι και συνεχίζει να μιλά, κοιτάζοντας με μες τα μάτια. Αυτός, που καθότανε απέναντί της έχει φύγει. Κλείνω τα χαρτιά μου, φοράω το σακάκι μου και φεύγω. Περνώντας δίπλα της, παρατηρώ,  ότι από τ’ αυτί της, βγαίνει ένα λεπτό καλώδιο και στο τραπέζι, υπάρχει μαζί του ενωμένη, μια μοντέρνα συσκευή της απολύτου κινητής τηλεφωνίας.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΜΙΚΡΟΓΡΑΦΙΕΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ