ΤΟ ΣΤΑΜΑΤΗΜΕΝΟ ΡΟΛΟΙ

      Τα φώτα τα πορτοκαλί, των τελευταίων ημερών, μου προκαλούν μελαγχολία· όμοια και η πτώση των ανθρώπων. Η λύση του αινίγματος, ειν’ κάτι το απλό· όπως κ’ η διαπίστωση, ότι τις νύχτες, το θέαμα απ’ των χωριών τα φώτα, είναι κάτι το όμορφο πολύ. Ο δρόμος προς τον ουρανό· η πορεία προς την ολοκλήρωση· τα λόγια των κτιρίων· οι δίφθογγοι των μουσικών· όλα μαζί, κλεισμένα στο κουτί μιας αποστειρωμένης σκέψης, περιμένουνε να μάθουν αν θα χρησιμοποιηθούν απ’ τους ανθρώπους, προς όφελος κάποιου συστήματος πραγματικού. Τα καταστήματα που κλείνουν, είναι μία αποδοχή, της απολύτου ήττας· όπως και η σιωπή των ποιητών. Όλα τα δικαιώματα αφέθηκαν στην τύχη. Όλοι οι άγγελοι περιπολούν σε μια διαφορετική διάσταση· σε ένα άλλο κόσμο, όπου αδέλφια δεν σκοτώνονται και το φεγγάρι, πολεμάει με το σύμπαν.  Σαν μεγαλώσανε τα σπίτια, σαν άλλαξαν ριζικά οι εποχές , σαν τα παιδιά σταμάτησαν να παίζουν, κλείνω τα μάτια, κάθε που φτάν’ η ώρα και βραδιάζει και βλέπω αυτά, που  να τα δω επιθυμώ. Στο ξεχασμένο σπίτι απ’ τα παλιά, μες το δωμάτιό τους παίζουν τα μικρά παιδιά. Βιάζονται να μεγαλώσουν· βιάζονται να μετανιώσουν. Στην πολυθρόνα, υπάρχει πεταμένο ένα κέντημα ημιτελές. Στην σόμπα καίγονται και πάλι ξύλα. Στην σιφονιέρα ξεχάστηκε ολάκερο το παρελθόν. Το ρολόι σταμάτησε· το ρολόι σταμάτησε· να το κουρδίσουν δεν γνωρίζουν τα παιδιά.

AΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΜΙΚΡΟΓΡΑΦΙΕΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ