Η ΑΠΛΗ ΜΕΘΟΔΟΣ ΜΙΑΣ ΒΟΜΒΑΣ

      Οι μέρες όπου ζούμε είναι απολύτως ίδιες· οι μέρες όπου ζούμε είναι απολύτως ίδιες, μα διαφέρουν. Κάποτε έσπασε το καλούπι του Θεού. Έτσι δημιουργήθηκαν: το άσχημο, το όμορφο και το μοιραίο. Και μέσα σε όλα τ’ άλλα, ένα ποτάμι μοναξιάς, φανερώνει, πως  η άρνηση όταν υπάρχει, διαχέεται, σαν ένα άγνωστο μικρόβιο, στα πλήθη των ανθρώπων. Και μετά στην κάθε τελική καταστροφή, η ευθύνη αποδίδεται μονάχα τους νεκρούς.  Ειν’ ένας τρόπος, για να ανασταίνεις τις χαμένους  αυτοκράτορες· να τους συγχωρείς  εγκλήματα και λάθη· και να τους ξεπερνάς σ’ αυτό, στο όνομα ενός εξαγνισμένου παρελθόντος. Το δέος, παίρνει τις αναλογίες του, από την ομορφιά και απ’ τη βία· τα άλλα είναι θέματα που άπτονται της διαφήμισης ή της στεγνής προώθησης, προς μάτια και αυτιά, ατόμων ενός όχλου. Φοβού τις οχλόμορφες αγέλες και μείνε μακριά. Ψάξε την ομορφιά μες τις στιγμές και μες την φύση. Δες το εμπρός· δες το πίσω· πρόσθεσε· διαίρεσε δια του δύο. Έπειτα κρίνε· αποδέξου ή απέρριψε· ή φύγε μακριά για να γλιτώσεις, γιατί είναι φορές, που οι μεγάλες βόμβες είναι σιωπηλές και έχουνε πάνω τους ζωγραφισμένα δυο μάτια· όμορφα και σαγηνευτικά.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΜΙΚΡΟΓΡΑΦΙΕΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ