Από το μυθιστόρημα: Αόρατες συνομιλίες

Από το μυθιστόρημα: Αόρατες συνομιλίες

(Επιστολή αρ. 30)

Νυχτώνει, πάνω από τα ερείπια πολιτισμών πετάνε κόκκινα γεράκια. Νυχτώνει, ακόμα κυβερνά ο καύσωνας τις ώρες μας και κλαίνε τα πουλιά πάνω στα δέντρα: Το τέλος μας μέσα στο καλοκαίρι - τέλος από αυτά που δεν ξεχνιούνται. Το τέλος μας μέσα στο καλοκαίρι, μέσα στην πόλη μας, στο κάστρο μας - εγώ στα τείχη έπεσα νεκρός και 'συ τυφλώθηκες πάνω σ' ένα ευάερο μπαλκόνι.

   Νυχτώνει και βλέπω σ' επανάληψη κοινές στιγμές από διαφορετικές ζωές, πάνω στη θάλασσα της ηρεμίας. Βλέπω και ζω ξανά της τελευταίες ώρες, την προδοσία με φιλί, βλέπω τη σιγουριά που δεν υπάρχει πουθενά, βλέπω και το φεγγάρι – Αύγουστος.

   Αύγουστος, πάντοτε Αύγουστος. Αύγουστος - ο νόμος του Αυγούστου, ο νόμος κάθε αποχωρισμού που επανέρχεται, που δεν μπορεί να ζει μέσα σε χαρακώματα, γιατί δεν πρέπει. Γιατί υπάρχουν σχέσεις που δεν πρέπει να ξεχνιούνται, γιατί υπάρχουνε και μέρες μπλε, μέρες που θέλει να τις ξεπερνά κανείς μονάχος του - ίσως αυτές είναι οι πιο σπουδαίες μέρες: Οι πιο σπουδαίες μέρες - όχι οι πιο ωραίες: την σπουδαιότητα την αποκτάς πρώτα απ' όλα μ' αίμα• δεν την καταλαβαίνεις όταν σου 'ρχεται• με το  καιρό μαθαίνεις.

   Γιατί, υπάρχουνε και σχέσεις που δεν πρέπει να ξεχνιούνται - Αύγουστος. Και πάλι Αύγουστος• ξανά• με κόκκινες βουκαμβίλιες να μου γυρεύουν διαρκώς νερό, να μου γυρεύουν διαρκώς νερό και να μη βρέχει• πόνοι χωρίς τα δάκρυα που τους αντιστοιχούν, κουβέντες και κουβέντες. Πρέπει, πρέπει να τραγουδώ, στης νύχτας την υποδοχή να συναντώ καινούριους χωρισμένους εραστές, δελφίνια που ξερνά η θάλασσα, θανάτους μέσα στη ζωή, ίσως και έναν μαύρο κύκνο.

   Έναν μοιραίο μαύρο κύκνο, μία γυναίκα - αποστάτη, έναν τυχαίο άγγελο που του φορτώσαν οι ημέρες του, σάκους με σκουλήκια. Θα είν' αργά, θα είν' πολύ αργά για “σ' αγαπώ”, για “μ' αγαπάς”, γεια εισιτήρια σπουδαίων εκδηλώσεων, για θέσεις κάτω από την πανσέληνο, για γλώσσες σε φιλιά, για αρωματισμένα σπέρματα – λεκέδες.

   Βλέπω σε επανάληψη στιγμές από 'να όνειρο, μέσα του ζούμε σ' άλλες συνοικίες, διαφορετικές, η μια πολύ μακριά από την άλλη: από τη μια ο έλεγχος - δημοκρατία απ' την άλλη• από τη μια οι τακτικές - φωτιά, κρασί και έρωτας από την άλλη• έρωτας και εκατοντάδες μάτια μελαγχολικά να βλέπουν κάθ' Αυγούστου τα φεγγάρια να περνούν• χιλιάδες τάματα να κουμπούν στη μοναξιά, χιλιάδες άγιοι να προσφέρουν τα κεφάλια τους στους μύλους των ανθρώπων.

   Μέχρι τα χθες είχα τα χέρια μου γεμάτα, ήτανε μια φορά κι ένα καιρό ένα χαμόγελο (από αυτά χωρίς υπομονή): Ποια μοίρα; Ποιοι συντελεστές; Ποια πάλη και ποιων τάξεων; - Τα χέρια σου, τα μάτια σου, θυμάμαι σου 'λεγα: “μη φεύγεις”. - Μου απαντούσες: “αύριο”• κι απ' αύριο σε αύριο κανείς μας δεν κατάλαβε τι μας ψιθύριζε κείνο το καλοκαίρι.

   Μου απαντούσες: “αύριο” - μέχρι που χάθηκα. Μέχρι που χάθηκα γιατί: Οδύσσεια θα πει να χάνεσαι - να χάνεσαι κι όταν γυρνάς, να 'σαι δεμένος στο κατάρτι, ν' ακούς μόνο “απαγορεύεται”, να βλέπεις και να μην ακούγεσαι: Ιδού η τιμωρία σου αν παραμένεις στο διηνεκές ερωτευμένος.

   Νυχτώνει, είναι Αύγουστος, ακούω το μερίδιό μου από τα τραγούδια των πουλιών, δε ξέρω το πού βρίσκεσαι - ή και το ξέρω. Τώρα, τώρα βλέπω τα κόκκινα γεράκια από πάνω μου - ή έχω παραισθήσεις. Ή είν' οι μέρες τόσο άγριες μα δεν το δείχνουν. Πού είναι οι Ιππείς της Αποκάλυψης; Σε ποιο συρτάρι είναι οι σφραγίδες; - Ο χρόνος που κυλά μας κοροϊδεύει - φίμωση πριν απ' το sex, παράσιτα στο ραδιόφωνο, σκιές από κινήσεις ζώων πρόστυχες, ζέστη και ζέστη.

   Τέλος με ζέστη, χιλιάδες άστεγοι ακολουθούνε μια πομπή - πέθαν' η Παναγιά μας. Πέθαν' η Παναγιά, η Παναγιά πήγε αλλού - δύσκολο να 'σαι Παναγιά αγάπη μου, δύσκολο να καταλαβαίνεις. Όχι, η Παναγιά μας ζει. Ζει, όσο υπάρχουν και παιδιά που προτιμούν να είν' παιδιά της. Ζει, όσο κι ο ήλιος βρίσκει τα κενά στις άμυνες και στέλνει φως σε κάποιους.

   Η Παναγιά μας ζει, ζει και ο ήλιος μας - συ πάτησες την πρώτη ανθοδέσμη. Νυχτώνει, οι στρατιώτες στα αμπριά, τα πρόβατα στις στάνες. Νυχτώνει, τον καταχώρισα τον χωρισμό μας, κάπου  μέσα στου χρόνου το βιβλίο

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ