Επίλογος

“Επίλογος”

Μοίρα με κάθε κόστος

Δεν γίνεται να σου διδάξω κάτι πιο πολύ

Μικρά παιδιά, δεν παίξαμε όσο θα έπρεπε

Κάποιοι απ' τους μεγάλους έδειξαν έναν χορταριασμένο τοίχο

“Αυτή ειν' η ζωή σας” μας είπαν

Τότε ήτανε που δημιουργήθηκε εντός μας η συνήθεια

Πριν καν νυχτώσει, να κρυβόμαστε κάτω απ' τα σκεπάσματα

Να κρυβόμαστε και σιωπηλοί να περιμένουμε το τέλος.

Και, κάτω απ' τα σκεπάσματα αυτά γνωρίσαμε τους εαυτούς μας

Τον άνδρα -το αγόρι, τη γυναίκα - το κορίτσι

Την κόλαση των πρώτην αγγιγμάτων

Την ποίηση της θύμησης μετά.

Μετά, όπως το τώρα

Πια, αποξενωμένοι εραστές αλλότριων υπάρξεων

Μουσικές ανεύθυνες, παιγμένες όπως να 'ναι.

Γκέτο ψυχών, απόγευμα κι απόβροχο

Ερωτικά υγρά ως φυλαχτά 

Πρόστυχες προσευχές, πρόστυχες προσευχές

Μόνο μια Παναγιά μπορεί ν' αντιληφθεί αυτή την τραγωδία.

Φθινόπωρο και άνοιξη - ας πούμε: ότι τύχει:

Λιγάκι ήλιος δειλινού, μία καμπάνα

“Μαμά, μαμά” λες και εσύ, λέω κι εγώ

Θέλουμε και οι δυο να βαπτιστούμε πάλι - 

Άρχοντα ποταμέ μας Ιορδάνη, μας ακούς;

Ζούμε σε βάρος μας

Βουνά υποχρεώσεις, μας θερίζουν τα στομάχια -

Το παιδικό σου χέρι, το παιδικό μου χέρι

Θυμάσαι το απογευματινό αστέρι;

Ζούμε την ιστορία μας

Ονειρευόμαστε τον έρωτα

Που μας προσπέρασε χωρίς να πει κουβέντα.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ