Από το μυθιστόρημα : Οι απαντήσεις 3

(Απόσπασμα από το μυθιστόρημα: Οι απαντήσεις 3)

Απόγευμα, απόγευμα, απόγευμα! Θεϊκό απόγευμα! Ακόμα ένα θεϊκό  απόγευμα! Απόγευμα κίτρινο, κατακίτρινο, όμοιο με το θειάφι. Θειάφι απολυμαντικό• απολυμαντικό της μέρας, τέτοιο που να εξαφανίζει κάθε πυρκαγιά απ' τις αόρατες, που πιάνουν και μας καιν' χωρίς να το καταλαβαίνουμε, μας καιν' ολόκληρους• καίγοντ' ολόκληρες γενιές: σαν τη γενιά μας.

   Κοιτάζω γύρω μου και στην ηλικία μας δεν βλέπω τίποτα σημαντικό, δεν βρίσκω τίποτα, τίποτα, τίποτα: Ως αν να μην περάσαμε από αυτό τον τόπο: Αφήσαμε και μας καπέλωσαν, αφήσαμε και μας κάναν κτήμα τους οι άλλοι. Επιλέγαμε, αναθέταμε και εμάς δεν μας επέλεγε κανείς, και επιλέγαμε συνήθως λάθος άτομα και λάθος τρόπους, επιλέγαμε μπάλα και διαιτητές• δεν επιλέγαμε ότι είχε φτερά και πέταγε σαν τους αγγέλους.

   Κι είμαστε παραδείγματα κακά, παραδείγματα ή παραπήγματα, ή παραδείγματα στα παραπήγματα- όπου τα παραπήγματα: εμείς• κι αντί για ποίηση ένας θολός καιρός, κι αντί για έργο μια Μεγάλη Εβδομάδα η οποία πέρασε κι αυτή, κι αρχίσανε τα όργανα να παίζουν.

   Είμαι στη δύση, είμαι η δύση, το πνεύμα μου κρατάει μια ομπρέλα, την έχει ανοικτή και βρίζει• και, νότες, νότες, νότες. Νότες βροχής που θα αρχίσει, ή αναισθητικό που σβήνει, σβήνει, σβήνει.

   Κι αισθήσεις, αισθήσεις, αισθήσεις, γυναίκες μελανειμονούσες, από αυτές που συναντά κανείς στις εκκλησιές- πλην της ημέρας στης Ανάστασης, πλην της πιο ψεύτικης (γι' αυτές) ημέρας. Αισθήσεις: ζωή και θάνατος, λύση είναι ο χρόνος, όλα του τα περάσματα είναι απειλές, και παρεκεί: κορμιά, κορμιά, κορμιά. Όχι, μη με ρωτάς. Μη με ρωτάς: πόσα αργύρια, μη με ρωτάς: πόσες ανάσες• τόλμη και πληρωμές, τόλμη και χρέη.

   Η αγορά κλειστή και πλέον ψιλοβρέχει. Εργάζονται μόνο δυο εργάτες. Σπατουλάρουν μια μεγάλη τζαμαρία, βγάζοντας από πάνω της μπογιές πολλών βδομάδων, δημιουργώντας διαφάνεια, μια διαφάνεια που μόνο η βροχή καταλαβαίνει.

   Σσς... Ησυχία! Εδώ δεν είναι το Νιου Γιορκ, ούτ' ανεμόμυλοι υπάρχουνε, ούτε ουρανοξύστες. Σήμερα δεν υπάρχουν ούτε κεραυνοί• απόψε το αλεξικέραυνο είναι στην ανεργία, σήμερα οι ρυθμοί είν' εντελώς διάφανοι όπως τα νέα τζάμια, όπως και οι σταγόνες που ταχυδρομεί ο ουρανός στον κόσμο:

   Σταγόνες στα τσιμέντα και στην άσφαλτο, σταγόνες στα πλακάκια και στα μάρμαρα, ολίγη τζαζ και ο θεός ίσως να ρθει κι αυτός να συμπαρασταθεί στην τέχνη. Μα, όσο λείπει το γυμνό απ' τ' όνειρο, θα είν' αναποτελεσματική όλη αυτή η πρόσκαιρη μα μαγική μελαγχολία.

  Θυμάμαι που παλιά επέλεγες τέτοια απογεύματα για να με παρασέρνεις• γδυνόσουν, έβαζες Λούις Άρμστρογκ στο πικ απ, και ύστερα ταξίδευες, ταξίδευες, ταξίδευες• μαζί σου έπαιρνες και μένα• τα 'δινες όλα να με κάνεις να πιστέψω• να πιστέψω ως μοναδικό θεό τον Έρωτα• να υποκύψω.

   Με έπαιρνες μαζί σου, με ταξίδευες, πού και πού σταματούσαμε και σου 'φερνα καφέδες, αγορασμένους από μαγαζιά από εκείνα που δεν κλείνουνε σχεδόν ποτέ- κι έπειτα, στο βολάν εσύ ξανά ολόγυμνη πατούσες γκάζι, το τερμάτιζες, σε δρόμους που διέσχιζαν ερήμους, κάμπους και κοιλάδες, σε δρόμους που τερμάτιζαν τους βίους τους σε φοβερές πανάρχαιες αρένες.

   Τότε σε δρόμους, σε αρένες• τώρα σε ένα μπαρ της αγοράς, με δύο χρώματα να γίνονται κυρίαρχα ξανά, με δυο ανθρώπους να υπάρχουν και να μην υπάρχουν, σαν τις σταγόνες και αυτοί που εξατμίζονται, σαν τα σεργιάνια- φάρσες πια, π' ακολουθούν το κάθε Πάσχα.

   Μόν' ο Λούις Άρμστρογκ παραμένει αναλλοίωτος• α ναι, και κάποιες λίγες θέσεις που υπάρχουνε μέσα στην πόλη: κτίρια από τα οποία έχουν απομείνει πλέον μόνο τα παράθυρα, σίδερα από σήματα που ίσως κάποτε σημαίναν κάτι, τρύπες σε πλίθινους τοίχους από χαμένες σφαίρες του εμφύλιου πολέμου- ούτε θάλασσα, ούτ' αυτοκίνητα ρετρό όπως αυτά της Κούβας.

   Ολίγη τζαζ και ο θεός, πάντοτε “on the road” (μεγάλε Κέρουακ), πάντοτε δίχως την ανάγκη των μαζών και των “πιστεύω” τους. Ολίγη τζαζ και ο δικός μας ο θεός- διότι ο πραγματικός θεός βρίσκει τη βέλτιστή του την αναφορά στα ζεύγη. Ολίγιστη τζαζ και διαφάνεια, και οι σταγόνες πάντοτε σταγόνες, κι η πόλη πάντα πόλη, κι η γη να είναι πάντα γη και να φλερτάρει με τον θάνατο του χρόνου, ακριβώς όπως φλερτάρουν και οι πόρνες με το  θάνατο της ομορφιάς- τι τραγωδία! Ακριβώς όπως, δίχως συναίσθηση μα μ' αγωνία: Ζωή και αγωνία, και αγώνας. Αγώνας δίχως αγωνία δεν υπάρχει: Αγώνας κι αγωνία, σαν την επιστροφή μίας παλιάς αγάπης. Ύστερα: θα με δει- δεν θα με δει, θα με γνωρίσει- δεν θα με γνωρίσει, ταχυπαλμία κι όλα τα λοιπά τα οποία συνηθίζουμε να τα καμουφλάρουμε διότι μας πονούν, διότι μας πονούν, διότι...

  Επιπλέον αιτιολογήσεις δεν δεν χρειάζονται: Παλιά αγάπη και επιστροφή προϋποθέτουν: αίμα, δάκρυ και ίσως αρκετές παλιές φωτογραφίες ή ακούσματα που δεν βολεύονται και δεν βολεύουν. Εκτός αν...

   Εκτός αν αγαπάς. Αν αγαπάς και ξέρεις πώς να συμμαζεύεις την αγάπη, τη δικιά σου την αγάπη• πραγματική αγάπη είναι η δικιά σου, αυτή που ακόμα κι όταν λες “βίρα τις άγκυρες” παραμένει κυρίαρχη του χώρου της ψυχής σου. Και είν' φορές που λες “βίρα τις άγκυρες” κι ας μην το θέλεις: το πρόσημο της τραγωδίας είν' ο άνθρωπος• μεγαλώνοντας το καταλαβαίνεις- ω αναγκαστικές μας αντιφάσεις τις οποίες δεν τις αφαιρούν ούτε βροχές, ούτε και κλάματα• κακούργα μνήμη...

   Πραγματικά, εσχάτως έχω μαλακώσει αρκετά. Γι' αυτό ευθύνονται οι μελαγχολικές και διάφανες στιγμές αυτής της εποχής: διαβάζω διαρκώς για ουρλιαχτά, για καταιγίδες τροπικές, για αυτοκίνητα που τις νύχτες γίνονται ερυθρές γραμμές πάνω σε μαύρους δρόμους- αγάπη μου, το προφανές είναι σαν τριαντάφυλλο το οποίο έχει τα αγκάθια του για να κρεμιέσαι  απ' αυτά, ψάχνοντας σωτηρία• φευ, πρέπει τι είναι χάδι τότε να ξεχάσεις, ν' ακροβατείς χωρίς να είσαι ακροβάτης, να σκέφτεσαι χωρίς να 'σαι θεός.

   Πληρότητα! Πληρότητα παρ' όλη τη βροχή, παρ' όλη τη θεατρικότητα ετούτων των στιγμών της άδειας αγοράς και της αόρατης σελήνης. Προσεύχομαι, προσεύχομαι, προσεύχομαι! Μόνος μου φτιάχνω προσευχές κι αυτό μου φτάνει. Προσεύχομαι, αναφερόμενος στα παιδικά μας χρόνια. Προσεύχομαι, να μείνουν άλυτοι όσοι από τους Γόρδιους δεσμούς αξίζουν. Προσεύχομαι, να ξαναγεννηθούμε, να είμαστε απ' την αρχή μαζί και, να τελειώσουμε μαζί- όχι: αν γίνεται. Να γίνεται, να έχουν υποχρέωση ο χρόνος κι ο θεός να μας διατηρούν ζευγάρι- ακόμα και μετά απ' ένα θάνατο επόμενο, και μες στον θάνατο ακόμα, ακόμα και βαθιά μέσα στο θάνατο, εκεί που και η αιωνιότητα τίποτα δε σημαίνει.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ
https://m.youtube.com/watch?v=Aazll2EWqEg