Το πρώτο ανανεωτικό απόγευμα

(Το πρώτο ανανεωτικό απόγευμα)

Να ξαναζείς κάποια ωραία εποχής είναι κάτι σαν θαύμα. Και είν' η ποίηση αυτή που κρύβεται μέσα στην κούπα του καφέ και προκαλεί  -  σε προκαλεί να την ερωτευτείς, κάπως σαν τη Μπριζίτ, τη Μέρλιν ή τη Νταλιντά:   φαντάσματα που συνοδεύονται από μουσικές παιγμένες από μπάντες διαστάσεων που ξεπερνούν τις πέντε.
          Επίλογος. Ποιος επίλογος; Έχει ετούτη η ζωής χιλιάδες μυστικά και τ' απογεύματα γνωρίζουν:
          Η κοπελιά που στέκεται πίσω από το χνοτισμένο τζάμι, που σχεδιάζει πάνω του ερωτηματικά, που ερωτεύεται ερωτηματικά, που πνίγεται στο όνειρο του απροσδιορίστου.
        Κι ο νεαρός, εκείνος με το μηχανάκι, κείνος που διαρκώς μοιράζει αντοχές, που κουβαλά τη γομολάστιχα που σβήνει εποχές  -  στο μέλλον μετανάστης.
        Κι ο γάτος, ο κεραμιδόγατος, αυτός που νιαουρίζει  -  Φλεβάρης είναι, τί να κάνουμε:
                        Οφείλει και η ανανέωση ν' αρχίσει από κάπου.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ