Το φιλί και η ντομάτα

(Το φιλί και η ντομάτα)

Αν μια ντομάτα ήτανε υλικό αντίστασης και μόνο, η μουσική δεν θα 'χε λόγο ύπαρξης και τα βουνά θα έπρεπε να είναι τόποι συναντήσεως μόνο για παραθεριστές - ενός βιοτικού επιπέδου και πιο πάνω (για να λέμε την αλήθεια), γιατί οι αποστάσεις δεν γίνεται να εξαφανιστούν χωρίς ασήμωμα· βεβαίως, όχι στο φεγγάρι, αλλά: ή σε παγκάρι μπρούτζινο ή σε τραπεζικό λογαριασμό από τους πλαστικούς· για να επιβεβαιωθεί ο νόμος της εξέλιξης του γένους των ανθρώπων.
Η ντομάτα βέβαια, είναι κάτι το ασταθές και πολυποίκιλο· κι εμείς τα καλοκαίρια κάνουμε με αυτή σαλάτες, τονώνοντας έτσι τον τουρισμό, κερδίζοντας, με μια μοναδική προσποίηση, το πέρασμά μας σε μιαν άλλη ζώνη: ερωτική, μοναχική, δυσανάλογη των αρχικών μας σχέσεων, με πίστη μοναχά στην Παναγιά, με τελετή συμβολικότερη: εκείνη της ερωτικής συνεύρεσης πάνω στη νοτισμένη άμμο του Αυγούστου.
Έτσι γίνεται πάντα - έτσι και χειρότερα. Γιατί; - Μα φυσικά γιατί η θάλασσα είναι κι εκείνη ασταθής, κι αυτή της η αστάθεια είναι που μας αλλάζει· και ξεκινάμε για αλλού, και τερματίζουμε αλλού, και κάνουμ' έρωτα ανασφαλώς, κι αργούμε...
Σαν να λέμε ότι: για την αργοπορία μας είναι υπεύθυνη μια ντομάτα - μία ντομάτα κόκκινη και παραγινωμένη. Τόσο δε παραγινωμένη, που τα σαπίσματά της είναι πλέον εμφανή όπως και τα σκουλήκια που εξέρχονται απ' τα σαπίσματα αυτά, όντας θριαμβευτές, όντας οι νέοι γητευτές του έθνους.
Ποιου έθνους; Ποιου λαού; Ποιων μέσων; Ποιων συνόλων; Δείτε πώς συγκεντρώνονται τα χελιδόνια! Δείτε και πώς θα φύγουν! Δείτε πώς φεύγουν οι στιγμές και πώς τελειώνουν οι λαοί τους ρόλους τους μέσα στην ιστορία!
Το θέμα, το πιο σπουδαίο θέμα που υπάρχει, είναι ένα φιλί - το τελευταίο το φιλί. Ένα φιλί που πρέπει να δοθεί. Μα από ποιον; - Ο κίνδυνος του λάθους είναι υπαρκτός, ο κίνδυνος του λάθους είναι μία αναίρεση του δρόμου προς το τέλος.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ