(Ο Χριστόφορος Κολόμβος και η αθανασία)
Χρόνος ανυπεράσπιστος και άνθρωποι ανυπεράσπιστοι επίσης.Ζάρια και τύχη, και αμαξοστοιχίες που περνούν
πηγαίνοντας προς τα εκεί που ξημερώνει.
Ήταν η εποχή που είχ' αποφασίσει να τιμήσω τους ανώνυμους
και τους ημιτελείς ανθρώπους. Κι είχαμε μπει
στο μέγιστο αιώνα, και κάθε Τρίτη έκλειναν τα μαγαζιά -
γιατί συνήθως τότε έβρεχε τις Τρίτες
και τα κορίτσια άνοιγαν τις αγκαλιές
και τα (αόρατα σ' εμάς) φεγγάρια έχυναν δάκρυα φωτιάς
αφού το γνώριζαν το μέλλον των ανθρώπων.
Ζούσα τότε το άπιαστο - κι ας μη με γνώριζε ο άγγελος
που (υποτίθεται) ήλθε για να μας σώσει.
Ζούσα τότε το άπιαστο - κρυβόμουν, φρόντιζα και κρυβόμουν
δίπλα απ' τις ακτές, και ήμουν πάντα έτοιμος
να κατακτήσω τη Μεσόγειο και τον Ατλαντικό,
να φτάσω ως τις Δυτικές Ινδίες, να φτάσω
μέχρι το θεό, να φτάσω και να βρω της ποίησης το θησαυρό,
να βρω πώς γίνεται (κάποια στιγμή) κι θάνατος
να ηττηθεί, κι ο θάνατος να λείψει.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου