Περπατούσε ή έτρεχε. Ταυτόχρονα μιλούσε με την εαυτό του:
《Είσαι μονάχος, είσαι μοναδικός, είσαι η διαφορά που φτιάχνει ένα δάκρυ, ένα ρυάκι, ένα ποτάμι που αυλακώνει μάγουλα, κάμπους και συνειδήσεις.
》Είσαι μία στιγμή παντοτινή, ένας εκπρόσωπος μιας άγιας ζωής μέσα σε τούτη. Είσαι μοναδικός – είσαι και το γνωρίζεις. Είσαι αυτός, που βλέπει το φως σαν φως, το τριαντάφυλλο σαν τριαντάφυλλο και το χαλάζι σαν χαλάζι.
》Πληγώνεσαι, αφήνεσαι να σε πληγώνουν, το επιτρέπεις. Θαρρείς ότι θυσιαζόμενος εσύ, θα τα αλλάξεις όλα.
》Ποιος; Εσύ... Εσύ! Εθελοντής κι επιταγμένος στρατιώτης. Εθελοντής κι επιταγμένος ποιητής. Εθελοντής κι επιταγμένος άνθρωπος.
》Και τώρα: Πάσχα! Πάσχα δικό σου! Κάτι που να σου το στερήσει δεν μπορεί κανείς. Δεν μπορεί κανείς να σου στερήσει την θυσία, δεν μπορεί κανείς να σου στερήσει την φυγή.
》Θα μεγαλώσεις! Ναι, θα μεγαλώσεις! - Δεν θα μεγαλώσεις. Δεν επιτρέπεται μα μεγαλώσεις. Δεν επιτρέπεται ν' αφήσεις να χαθεί η επαφή αυτή με τον διάφανο, τον δεύτερο, τον δίκαιο τον κόσμο. Δεν επιτρέπεται ν' αφήσεις να χαθεί αυτή η ομορφιά.
》Τα τριαντάφυλλα του κήπου της γιαγιάς, οι κερασιές και οι μηλιές, σε περιμένουν. Τι κι αν τα σπουργίτια κυνηγάς, αυτά σε αγαπούν. Σε αγαπούν γιατί είναι ελεύθερα, γιατί έχουν τα περιθώρια να ελιχθούν, γιατί έχουν τα περιθώρια για να ξεφύγουν.
》Αυτό ειν' λευτεριά: είναι τα περιθώρια που ανοίγουν και ανοίγουν και ανοίγουν... Είναι οι ανοιχτοί ορίζοντες, η λεύτερη ματιά που βλέπει παραπέρα...
》Γίνε σπουργίτι, πέτα μαζί τους, απογειώσου, γίνε μουσική, γίνε καπνός από θυσία – απ' την θυσία σου. Γιατί από τη μέρα που γεννήθηκες έχεις θυσιαστεί και δεν το ξέρεις.》
Απόστολος Βεργής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου