ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

• Η αγωνία του ανθρώπου είναι το "μετά". Ο "ανθρώπινος χρόνος" είναι πεπερασμένος εκ των πραγμάτων. Η αιωνιότητα είναι αμείλικτη και φοβίζει με την απεραντότητά της. Ο φόβος είναι αυτός που παράγει την αγωνία και την ανασφάλεια. Αυτός ο φόβος κρύβεται πίσω  κι από την ανασφάλεια των "καθημερινών ανθρώπων" και τον αγώνα τους για να επιβιώσουν - να διατηρηθούν δηλαδή στη ζωή, να μην φτάσουν στο "μετά" πιο γρήγορα, να μην συναντηθούν πιο γρήγορα με το "άγνωστο" και την συνέχεια του χρόνου. Από εκεί και πέρα ο καθένας το "παλεύει" με τον τρόπο του: άλλοι με την αρετή, άλλοι με τον πλούτο, άλλοι με την δύναμη, άλλοι με την εγκράτεια και την υπομονή, άλλοι με την γνώση, και κάποιοι βιαστικοί με την αυτοκτονία που ουσιαστικά είναι μια πρόωρη αναμέτρηση με το "μετά", με το "αύριο", με το "άπειρο", με το "άγνωστο"· μια αναμέτρηση που δεν δημιουργεί, μα μηδενίζει (παρ' όλα αυτά. η πράξη αυτή από μόνη της εμπεριέχει θάρρος, τόλμη, αλήθεια, περηφάνια - φευ, και τραγικότητα κι απελπισία). Ο Αναστάσιμος χρόνος είναι το "μετά", κι εκεί, τον πρώτο ρόλο τον έχει η υστεροφημία. Υπάρχει και Παράδεισος, με την μορφή του "καλού έργου", και φυσικά Κόλαση, με την μορφή "δημιουργίας καταστροφών"... Ο Αναστάσιμος χρόνος είναι η μνήμη ...και παράγωγο της είναι η ιστορία... "Μένει κάτι στην ιστορία" - που λένε... Το πως μένει; Ε, αυτό είναι θέμα από το ίδιο το "κάτι" κι απ' τις πράξεις του.
• Aπόστολος Βεργής