"Τα
πενήντα ικριώματα"
Ο
χρόνος τα απογεύματα ανοίγει,
κι
από δρομάκι γίνεται
απέραντη,
μεγάλη λεωφόρος.
Η
ομορφιά είναι πραγματική
όσο
υπάρχει μέσα της αγάπη.
Το
ξέρω, το νιώθω - επάνω μου
το
κουβαλώ από μικρός,
από
την εποχή που άλλαζα
τα
άνθη μες στα βάζα,
κάθε
θλιμμένο δειλινό,
πριν
έλθει το σκοτάδι.
Δεν
ειν' εδώ ακόμα ο Θεός
-
είναι στα παρασκήνια
και
περιμένει.
Χονδρές
νιφάδες
συμπληρώνουνε
την άρνηση,
και
τα πενήντα ικριώματα,
είναι
εκεί
και
περιμένουν πάντα...
ΑΠΟΣΤΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου